Języki Raja Ampat

Języki Raja Ampat
Obszar

wyspy Raja Ampat (Papua Zachodnia, Indonezja)

Klasyfikacja genetyczna

języki austronezyjskie

Kody rodziny językowej
Glottolog raja1255
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Języki Raja Ampat – grupa spokrewnionych języków austronezyjskich używanych w archipelagu Raja Ampat w prowincji Papua Zachodnia na wschodzie Indonezji. Do grupy tej należą następujące języki: ambel, as, biga, gebe, kawe, legenyem, maden, matbat, ma’ya, wauyai[1].

A. van der Leeden (1993) rozpatruje te języki jako samodzielną podgrupę języków halmahersko-zachodnionowogwinejskich (SHWNG)[2]. Ethnologue (wyd. 23) klasyfikuje je w ramach języków zachodniowonowogwinejskich[1]. A.C.L. Remijsen (2001) uważa tę propozycję za nieprzekonującą i zalicza języki Raja Ampat do języków południowohalmaherskich[3]. D. Kamholz (2014) również wiąże języki Raja Ampat z południowohalmaherskimi, lecz tych pierwszych nie uznaje za spójną grupę genetyczną[4]. Wcześniej związek między austronezyjskimi językami Halmahery a Raja Ampat postulował R. Blust (1978)[5], posiłkując się danymi z języków ma’ya i matbat[3][a].

Wykazują wiele cech języków papuaskich (spotykane są wręcz systemy tonalne), a ich słownictwo ma w dużej mierze pochodzenie nieaustronezyjskie[6][7]. A.C.L. Remijsen (2001) uważa, że klasyfikowanie tych języków jako austronezyjskich ma charakter spekulatywny, zwłaszcza w obliczu ograniczonej wiedzy nt. cech ich gramatyki[8]. Do pocz. XXI w. pozostały w większości słabo poznane (dostępne dane przeważnie ograniczają się do list słownictwa), z wyjątkiem bliżej opisanego języka ma’ya[9].

Uwagi

  1. ↑ Blust nie posłużył się tymi nazwami (lecz określeniem wyspy Misool), ale analiza form leksykalnych pozwala stwierdzić, że chodzi o języki ma’ya i matbat. Jednocześnie nie określono pozycji pozostałych przedstawicieli grupy (Remijsen 2001 ↓, s. 32–34).

Przypisy

  1. ↑ a b Eberhard, Simons i Fennig 2020 ↓.
  2. ↑ Leeden 1993 ↓, s. 15.
  3. ↑ a b Remijsen 2001 ↓, s. 32–34.
  4. ↑ Kamholz 2014 ↓, s. 140–141.
  5. ↑ Blust 1978 ↓, s. 197–204.
  6. ↑ Remijsen 2001 ↓, s. 127–128.
  7. ↑ Kamholz 2014 ↓, s. 37, 95.
  8. ↑ Remijsen 2001 ↓, s. 128.
  9. ↑ Remijsen 2001 ↓, s. 127.

Bibliografia

  • RobertR. Blust RobertR., Eastern Malayo-Polynesian: A Subgrouping Argument, [w:] Stephen A.S.A. Wurm, LoisL. Carrington (red.), Second International Conference on Austronesian Linguistics: Proceedings, Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1978 (Pacific Linguistics C-61), s. 181–234, DOI: 10.15144/PL-C61.181, ISBN 0-85883-184-8, OCLC 499358051  (ang.).
  • David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), South Halmahera-West New Guinea, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 23, Dallas: SIL International, 2020 [dostęp 2020-06-12] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-12]  (ang.).
  • DavidD. Kamholz DavidD., Austronesians in Papua: Diversification and change in South Halmahera-West New Guinea, University of California, Berkeley, 2014, OCLC 910559312 [dostęp 2023-05-28]  (ang.).
  • A.C. van derA.C. Leeden A.C. van derA.C., Ma’ya: a language study: a phonology, Jakarta: Lembaga Ilmu Pengetahuan Indonesia (LIPI), 1993, ISBN 979-8258-01-0, OCLC 29305187  (ang.).
  • Albert Clementina LudovicusA.C.L. Remijsen Albert Clementina LudovicusA.C.L., Word-prosodic Systems of Raja Ampat Languages, Utrecht: LOT, 2001 (LOT Dissertation Series 49), ISBN 90-76864-09-8, OCLC 55067520 [dostęp 2023-05-28]  (ang.).