James Galway

James Galway
Ilustracja
James Galway (2013)
Data i miejsce urodzenia

8 grudnia 1939
Belfast

Pochodzenie

irlandzkie

Instrumenty

flet

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

flecista

Wydawnictwo

RCA

Odznaczenia
Odznaka Rycerza Kawalera (Wielka Brytania) Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

James Galway OBE (ur. 8 grudnia 1939 w Belfaście) – irlandzki flecista, światowej sławy solista koncertujący[1].

Życiorys

Pochodzi z rodziny od pokoleń związanej z muzyką. Miał opinię cudownego dziecka po wygraniu w wieku 10 lat konkursu muzycznego w Belfaście. Studiował w Royal College of Music w Londynie (1956–1959) i Guidhall School of Music (1959–1960) u Geoffreya Gilberta(inne języki). W latach 1960–1961 studiował w Konserwatorium Paryskim pod kierunkiem Jeana-Pierre Rampala oraz prywatnie u Marcela Moyse’a[1][2].

Przez 15 lat był członkiem kilku zespołów orkiestrowych: Sadler’s Wells Opera (1961–1966) i Covent Garden Opera (1965) oraz London Symphony Orchestra (1966–1967) i Royal Philharmonic Orchestra (1967–1969). W 1969 wygrał konkurs na pierwszego flecistę orkiestry Filharmoników Berlińskich i grał w tym zespole pod kierownictwem Herberta von Karajana do 1975. Potem zrezygnował z pracy w orkiestrze decydując się na statut wolnego wirtuoza[1][2].

W krótkim czasie zyskał sławę światową. Specjaliści wskazując na źródła sukcesu Galwaya wymieniają zarówno wielki talent, jak i pracowitość, wykorzystywanie wszelkich środków technicznych, instynkt interpretacyjny. Galway ma w dorobku nagrania płytowe koncertów Mozarta, utworów J.S. Bacha, J.Ch. Bacha, Vivaldiego, Beethovena, Prokofjewa i innych[1].

W 1974 zawarł kontrakt na wyłączność nagrań z wytwórnią RCA[1]. Opublikował trzy książki: An Autobiography (London, 1978), Flute (London, 1982) i James Galway’s Music in Time (z W. Mannem; London, 1982)[2].

W 1977 został Oficerem Orderu Imperium Brytyjskiego (OBE), a w czerwcu 2001 królowa Elżbieta II nadała mu tytuł szlachecki i tym samym otrzymał prawo używania tytułu sir[2].

Przypisy

Bibliografia

  • Jan Weber: Galway James. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 3: EFG część biograficzna. Kraków: PWM, 1987. ISBN 83-224-0344-5. (pol.).
  • Niall O’Loughlin: Galway, James. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. G. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).

Linki zewnętrzne

Kontrola autorytatywna (osoba):
  • ISNI: 0000000114406261
  • VIAF: 29717952
  • LCCN: n81042545
  • GND: 124000118
  • NDL: 01154600
  • BnF: 13894270h
  • SUDOC: 027381358
  • NLA: 35885330
  • NKC: xx0120593
  • BNE: XX977721
  • NTA: 07070077X
  • BIBSYS: 1043134
  • CiNii: DA06670221
  • PLWABN: 9810551534105606
  • NUKAT: n2006009763
  • J9U: 987007306009605171
  • PTBNP: 167402
  • LNB: 000083335
  • CONOR: 30025827
  • KRNLK: KAC2018N9256
Encyklopedia internetowa:
  • Britannica: biography/James-Galway
  • NE.se: james-galway
  • VLE: james-galway
  • Catalana: 0247549
  • DSDE: James_Galway