Jan Ebert

Jan Tadeusz Ebert

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	28 maja 1931 Warszawa
profesor nauk technicznych
Specjalność: elektronika przemysłowa, miernictwo radioelektryczne, radioelektronika, technika mocy wielkich częstotliwości
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Doktorat	1963 Politechnika Warszawska
Habilitacja	1969 Politechnika Warszawska
Profesura	1982
nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Warszawska
Okres zatrudn.	od 1951
dziekan
Wydział	Wydział Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej
Okres spraw.	1984–1990
Poprzednik	Jerzy Osiowski
Następca	Jerzy Woźnicki
Odznaczenia

Jan Tadeusz Ebert (ur. 28 maja 1931 w Warszawie) – polski naukowiec, profesor nauk technicznych o specjalności elektronika przemysłowa, miernictwo radioelektryczne, radioelektronika, technika mocy wielkich częstotliwości. Emerytowany profesor Politechniki Warszawskiej. Powstaniec warszawski ps. Ryś.

Życiorys

Urodził się w 28 maja 1931 w Warszawie^[1]. Walczył w Powstaniu Warszawskim jako żołnierz kompanii ppor. Misiewicza, w ramach batalionu Olza, 2. pułku Armii Krajowej Baszta na Mokotowie pod pseudonimem Ryś^[2]. Po wojnie mieszkał w Milanówku^[2][3]. W 1949 zdał egzamin maturalny w XXI Liceum Ogólnokształcącym im. Hugona Kołłątaja w Warszawie^[2]. Następnie podjął studia na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej. Dyplom inżyniera w zakresie elektroniki otrzymał w 1953, a tytuł zawodowy magistra inżyniera w 1956^[1]. W 1963 obronił pracę doktorską pt. Właściwości cewek indukcyjnych w pobliżu rezonansu własnego i otrzymał stopień naukowy doktora nauk technicznych, a w 1969 stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy pt. Optymalizacja obwodów rezonansowych dużej mocy^[4][1]. W 1982 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych^[4].

W działalności naukowo–badawczej zajmuje się techniką dużych mocy wielkiej częstotliwości, w tym konstruowaniem i udoskonalaniem źródeł mocy wielkiej częstotliwości jak nadajniki radiowe, generatory do grzania indukcyjnego i dielektrycznego oraz akceleratory cząstek elementarnych^[1]. Zajmował się także metodami graficznego i cyfrowego przedstawiania analiz układów nieliniowych^[1].

Na PW zatrudniony od 1951, zajmując kolejno stanowiska asystenta, adiunkta, profesora nadzwyczajnego i profesora zwyczajnego na Wydziale Łączności przemianowanym na Wydział Elektroniki, a następnie na Wydział Elektroniki i Technik Informacyjnych^[1]. W latach 1970–1971 był sekretarzem Rady Wydziału, w latach 1971–1977 prodziekanem, a w latach 1984–1990 dziekanem tegoż wydziału^[1]. W latach 1975–1980 był dyrektorem Instytutu Radioelektroniki^[1]. W latach 1981–1996 zasiadał w Senacie PW^[1].

Był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów, Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk, Centralnego Kolegium Radiotechniki przy Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Union Radio-Scientifique Internationale (URSI), Comité Consultatif International des Radiocommunications (CCIR) oraz Institute of Electrical Engineers (IEE)^[1]. Jako powstaniec warszawski był także członkiem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej^[1][5].

W latach 1990–1994 był wiceprzewodniczącym Rady Dzielnicy Śródmieście m. st. Warszawy^[1].

Odznaczenia i wyróżnienia

Za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne otrzymał 6 nagród Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, nagrodę Ministra Obrony Narodowej oraz wiele nagród uczelnianych^[1]. W 2002 został wyróżniony Medalem Politechniki Warszawskiej, a w 2004 – Odznaką Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej^[6]. Ponadto otrzymał następujące odznaczenia^[1]:

• Złoty Krzyż Zasługi (1973)
• Warszawski Krzyż Powstańczy (1983)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1984)
• Krzyż Armii Krajowej (1986)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1988)
• Srebrny i Złoty Medal Za Zasługi dla Obronności Kraju (1990)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1994)

Wybrane publikacje

• Kijak J., Ebert J., Podzespoły radiotechniczne: zbiór tablic, wykresów i nomogramów, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, wyd. 2., Warszawa 1961.
• Ebert J., Fiok A., Obliczanie wzmacniaczy i generatorów mocy wielkiej częstotliwości, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1971.
• Ryżko S., Ebert J., Wzmacniacze rezonansowe i generatory mocy wielkiej częstotliwości, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, wyd. 2. poprawione i rozszerzone, Warszawa 1971.
• Kiełek W., Ebert J., Słowikowski A., Laboratorium techniki emisji, Wydawnictwa Politechniki Warszawskiej, wyd. 2. poprawione i uzupełnione, Warszawa 1973.

Przypisy