Jan Skotarek

Jan Skotarek
Ilustracja
podpułkownik saperów podpułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia

1 czerwca 1883
Wojnowice

Data i miejsce śmierci

3 marca 1968
Poznań

Przebieg służby
Lata służby

1914–1929

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

Rejon Inżynierii i Saperów Poznań
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VIII
7 Okręgowe Szefostwo Budownictwa

Stanowiska

kierownik rejonu inżynierii i saperów
szef Służby Budowlanej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
powstanie wielkopolskie
II wojna światowa

Późniejsza praca

Wydział Budowlany Zarządu Miejskiego w Poznaniu

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę

Jan Skotarek (ur. 1 czerwca 1883 w Wojnowicach, zm. 3 marca 1968 w Poznaniu) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego, inżynier, architekt, powstaniec wielkopolski.

Życiorys

Jan Skotarek pochodził z rodziny chłopskiej Tomasza i Józefy ze Śliwińskich. Jego braćmi byli Władysław (1894–1969) i Józef (1897–1968), lekarz medycyny, kapitan Wojska Polskiego, lekarz 1 paplot., odznaczony Krzyżem Niepodległości (9 listopada 1932), Krzyżem Walecznych za kampanię 1944–1945 i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (9 stycznia 1960).

W 1906 ukończył Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. W Berlinie odbywał studia na politechnice uzyskując w 1911 dyplom inżyniera architekta. Pracował jako inżynier architekt w Brodnicy, Berlinie i Królewcu. W 1912 odbył służbę jednoroczną w armii niemieckiej (artyleria ciężka)[1]. Przed I wojną światową pracował we Wrocławiu, Opolu i Poznaniu[2].

W 1914 został powołany do armii niemieckiej, walcząc w niej na froncie zachodnim. W styczniu 1919 uczestniczył w powstaniu wielkopolskim będąc początkowo dowódcą baterii, a następnie na froncie południowym na stanowisku dowódcy batalionu[2]. 13 kwietnia 1919 został oficjalnie przyjęty do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika byłej armii niemieckiej i jednoczesnym awansem na porucznika w artylerii[3]. Tego samego dnia, kolejnym dekretem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej, został awansowany na kapitana ze starszeństwem z 1 lipca 1917 w artylerii[4]. W listopadzie 1919 przeniesiono go do budownictwa wojskowego[2].

W latach 1920–1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Poznań” w Poznaniu. 15 lipca 1920 został zatwierdzony w stopniu majora z dniem 1 kwietnia 1920, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej[5]. 1 czerwca 1921 został przydzielony pod względem ewidencyjnym do 14 Dywizjonu Artylerii Ciężkiej[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 28. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[7]. W latach 1923–1924 był kierownikiem Rejonu Inżynierii i Saperów w Poznaniu[8][9]. Był szefem służby budowlanej w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu, a następnie szefem 7 Okręgowego Szefostwa Budownictwa w Poznaniu, pozostając oficerem nadetatowym 7 Pułku Saperów[10]. W marcu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska, pozostawiony bez przynależności służbowej i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[11], a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku[12].

W Poznaniu od 1929 do 1939 prowadził prywatne biuro inżynieryjno-architektoniczne. W latach 1930–1934 był radnym miejskim. Tamże został członkiem Zarządu Miejskiego w 1934 i pełnił obowiązki decernenta Ogrodów Miejskich do września 1939. Od 5 do 15 września 1939 pełnił funkcję komendanta Straży Obywatelskiej[13], która w mieście czuwała nad porządkiem i bezpieczeństwem[2]. W marcu 1940 został wysiedlony do Mielca, gdzie pracował w przedsiębiorstwie drogowym. W kwietniu 1945 powrócił do Poznania i jako naczelnik nadzoru budowlanego pracował w Wydziale Budowlanym Zarządu Miejskiego. W 1948 został Kierownikiem technicznym odbudowy katedry poznańskiej. W 1956, po zakończeniu odbudowy, przeszedł na emeryturę.

Jan Skotarek 25 stycznia 1919 ożenił się z Zofią Koch (1883–1932)[14]. W 1927 małżonkowie adoptowali Helenę Tomczak (ur. 1925)[14].

Zmarł 3 marca 1968 w Poznaniu. Został pochowany 6 marca 1968 na cmentarzu Junikowskim (pole 12-10-2)[15][2].

Ordery i odznaczenia[1]

Przypisy

  1. ↑ a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 280. [dostęp 2021-10-08].
  2. ↑ a b c d e Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 671.
  3. ↑ Dekret Nr 41 Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej z dnia 13 kwietnia 1919 roku w: Tygodnik Urzędowy Nr 8 z 25 kwietnia 1919 roku, s. 30.
  4. ↑ Dekret Nr 42 Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej z dnia 13 kwietnia 1919 roku w: Tygodnik Urzędowy Nr 8 z 25 kwietnia 1919 roku, s. 31.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 4 sierpnia 1920, s. 679.
  6. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 318, 871.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 228.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 886, 901, 905.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 810, 824, 828.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 581, 590.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929, s. 87.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 218.
  13. ↑ Leszek Adamczewski — Zmierz Bogów w Posen [Dostęp 28 maja 2014 roku]
  14. ↑ a b Kartoteka ewidencji ludności z lat 1870–1931. Archiwum Państwowe w Poznaniu. [dostęp 2021-07-22]..
  15. ↑ Plan Poznania - Cmentarze [online], www.poznan.pl [dostęp 2021-10-08] .

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 671. ISBN 83-01-02722-3.