Jehuda he-Chasid

Jehuda (Juda) ben Szmuel ben Kalonymus he-Chasid, także Jehuda Pobożny, Juda z Regensburga (ur. ok. 1150 w Spirze, zm. 22 lutego 1217) – żydowski filozof, poeta, teolog i kabalista, jeden z czołowych przedstawicieli chasydów nadreńskich.

Życiorys

Pochodził z wywodzącej się z Włoch rodziny Kalonymus^[1], był synem mistyka, Samuela Chasyda, przewodniczącego jesziwy w Spirze^[2] i wnukiem gabaja^[3]. Według tradycji do 18 roku życia był ignorantem w kwestiach religijnych, miał jednak przeżyć w życiu przełom i przyjął skrajny ascetyzm^[1]. Według tradycji przypisuje mu się także czynienie cudów, takich jak wskrzeszanie zmarłych czy kontakt z prorokiem Eliaszem^[2][3]. Przypisywano mu także utrzymywanie zażyłych kontaktów z biskupem Salzburga oraz z władcą Ratyzbony^[3].

Mieszkał w Spirze, następnie, około 1195 roku, przeniósł się do Ratyzbony^[4], gdzie założył jesziwę^[2][3]. Przeniesienie do Ratyzbony było prawdopodobnie spowodowane prześladowaniami Żydów w jego rodzinnym mieście^[3].

Prawdopodobnie był głównym autorem Sefer Chasidim (Księgi Pobożnych), był również autorem Sefer ha-Kawod (Księgi Chwały). Pisał także komentarze do modlitw^[1][4][2] i pieśni liturgiczne^[3]. Wiele z jego prac funkcjonowało jako dzieła anonimowe^[1]. Jako mistyk krytykował studiowanie Talmudu i halachy, wyżej stawiajac modlitwę i studiowanie Biblii^[3].

Jego najwybitniejszym uczniem był Eleazar z Wormacji^[5], do jego uczniów należeli także Izaak ben Mosze z Wiednia i Baruch ben Samuel^[3].

Przypisy