Jerzy Wieniawa-Długoszowski

Jerzy Józef Wieniawa-Długoszowski
Ilustracja
major pilot major pilot
Data i miejsce urodzenia

19 grudnia 1898
Częstochowa

Data i miejsce śmierci

11 maja 1931
Grudziądz

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie
Lotnictwo Wojska Polskiego

Jednostki

III/1 dywizjon myśliwski

Stanowiska

dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Polowa Odznaka Pilota
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Kawaler Orderu Gwiazdy Rumunii
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Jerzego Wieniawa-Długoszowskiego (1898–1931) na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Jerzy Józef Wieniawa-Długoszowski (ur. 19 grudnia 1898 w Częstochowie[1], zm. 11 maja 1931 w Grudziądzu[2]) – major pilot Wojska Polskiego II RP, uczestnik I wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Wywodził się z rodziny o patriotycznych tradycjach. Potomek powstańców listopadowych i styczniowych. Kuzyn Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego[3]. Jako nastolatek wziął udział w I wojnie światowej. Walczył w szeregach 1 pułku ułanów Legionów Polskich pułkownika Władysława Beliny-Prażmowskiego. Wraz z 1 pułkiem dotarł na Wołyń. W 1917 internowany w obozie w Szczypiornie. Wolność odzyskał w 1918. Jako podporucznik pilot walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

W 1920 awansował do stopnia kapitana i podjął pracę w Szefostwie Lotnictwa. Następnie sprawował funkcję instruktora w Bydgoskiej Szkole Pilotów. Od 1922 w 1 pułku lotniczym. Rok później był dowódcą 122. eskadry myśliwskiej. W 1925 mianowany dowódcą 121. eskadry myśliwskiej. 1 września 1928 objął dowództwo III dywizjonu myśliwskiego 1 pułku lotniczego. 18 lutego 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 2. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[4].

Zginął 11 maja 1931 pod Grudziądzem[5] podczas lotu ćwiczebnego samolotem typu Blériot-SPAD S.51C1. W pobliżu wsi Michale nastąpiła awaria silnika jego samolotu, a maszyna zderzyła się z linią wysokiego napięcia i wpadła do stawu[6]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 15A-3-12)[7].

Mąż Hanny z Zielińskich, ojciec Andrzeja i Marka Długoszowskich.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Księga Pamiątkowa 1933 ↓, s. 368.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 267.
  3. ↑ Wachowicz 2005 ↓, s. 10.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 20 lutego 1930 roku, s. 66.
  5. ↑ Gazeta Gdańska, 1931.05.14 nr 109, s. 7 [dostęp 2020-01-29] .
  6. ↑ Popiel 2014 ↓, s. 177.
  7. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1922 roku, s. 807.
  9. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 436 „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918–1920”.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 12 grudnia 1929 roku, s. 368.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 386.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933.
  • Barbara Wachowicz: Wierna rzeka harcerstwa. Tom IV. To "Zośki" wiara! Gawęda o Harcerskim Batalionie Armii Krajowej "Zośka". Część 2. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2005, s. 9–12, 16–17. ISBN 83-7399-030-5.
  • Adam Popiel: Wypadki śmiertelne w lotnictwie polskim 1918–1939. Chmielów: PANDORA, 2014. ISBN 978-83-61674-02-3. OCLC 1063590563.