Karabin maszynowy A-12,7
A-12,7 w Mi-4A | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Rodzaj | lotniczy karabin maszynowy | ||
Zasada działania | przeładowanie energią gazów prochowych | ||
Dane techniczne | |||
Kaliber | 12,7 mm | ||
Nabój | |||
Wymiary | |||
Długość | 1423 mm | ||
Szerokość | 153 mm | ||
Długość lufy | 1005 mm | ||
Masa | |||
broni | 28 kg | ||
Inne | |||
Prędkość pocz. pocisku | 835 m/s | ||
Szybkostrzelność teoretyczna | 800-1100 strz/min | ||
Dane operacyjne | |||
Platformy strzeleckie | |||
Mi-4, Mi-6, MiG-15 UTI, MiG-21U, MiG-21US, MiG-21UM, Mi-24A, Mi-8TW/TWK/MT | |||
Odmiany broni | |||
A-12,7P | |||
|
A-12,7 – lotniczy wielkokalibrowy karabin maszynowy, konstrukcji radzieckiej, z okresu po II wojnie światowej.
Historia
Broń została opracowana przez zespół konstruktorów pod kierunkiem inż. N. Afanasjewa. Oficjalnie został przyjęty do uzbrojenia w roku 1953[1].
W karabin A-12,7, został uzbrojony śmigłowiec Mi-4. Umieszczono go w podkadłubowym stanowisku ogniowym NUW-1. Później zastosowano go również w śmigłowcu Mi-6, samolocie MiG-15 UTI (zabudowany w przodzie kadłuba) oraz MiG-21U, MiG-21US, MiG-21UM (w podwieszanym zasobniku)[1].
Karabin został zmodernizowany. Powstała wersja A-12,7P, charakteryzująca się większą szybkostrzelnością. Zamiast 1100 strz./min, osiągała ona 1400 strz./min. Karabin maszynowy A-12,7P został zamontowany w ruchomym stanowisku strzeleckim NUW-1MK. Zostały w nie uzbrojone śmigłowce Mi-24A i Mi-8TW/TWK/MT[1].
Automatyka karabinu A-12,7 działa na zasadzie odprowadzenia gazów przez boczny otwór w ściance lufy. Wysoką szybkostrzelność osiągnięto poprzez zastosowanie specjalnego mechanizmu dosyłającego nabój z ogniwka taśmy do komory nabojowej[1].
Przypisy
Bibliografia
- Jerzy Gruszczyński. Uzbrojenie lotnicze. Wschód. „Przegląd konstrukcji lotniczych”. 3/1993, s. 10-12, 1993. Warszawa: Agencja Lotnicza Altair Ltd. ISSN 1230-2953.
- p
- d
- e