Karol Firich
 Portret w MOW | |||
 komandor porucznik | |||
| Data i miejsce urodzenia | 11 maja 1884 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 28 maja 1936 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | do 1929 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Jednostki | Departament X M.S.Wojsk. | ||
| Stanowiska | kierownik referatu | ||
| Odznaczenia | |||
     | |||
| |||
Karol Tytus Jerzy Firich (ur. 11 maja 1884 w Żywcu, zm. 28 maja 1936 w Krakowie) – komandor porucznik dyplomowany inżynier Marynarki Wojennej II RP.
Życiorys
Z dniem 20 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego z byłej cesarskiej i królewskiej Marynarki Wojennej, w stopniu podporucznika marynarki i odkomenderowany do Oddziału III Sztabu Generalnego[1]. Wziął udział w obronie Lwowa i powstaniu śląskim.
3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu komandora podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, w korpusie technicznym. Z dniem 1 listopada 1924 odkomenderowany został z Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej na IV Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1925, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Departamentu X Przemysłu Wojennego Ministerstwa Spraw Wojskowych.
3 maja 1926 awansował na komandora porucznika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 1. lokatą w korpusie technicznym. 31 marca 1927 roku otrzymał przydział do Oddziału II Sztabu Generalnego na stanowisko kierownika referatu[2]. Z dniem 31 marca 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[3].
W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III.
Autor książki „Polskość Górnego Śląska według urzędowych źródeł pruskich, a wyniki plebiscytu” (Warszawa 1921) i współautor pracy „Almanach oficerski na rok 1923/1924” wydanej w 1923, w Warszawie, przez Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy.
Zmarł 28 maja 1936 roku w Krakowie. Pochowany 2 czerwca 1936 roku na Cmentarzu Rakowickim (Wojskowym) w Krakowie. Do śmierci pracował w Izbie Przemysłowo-Handlowej w Krakowie na stanowisku kierownika działu komunikacyjnego[4].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[5]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[6]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[7]
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[6]
Przypisy
- ↑ Razem z nim przyjęty został do WP por. mar. inż. Antoni Firich. 2 lutego 1919 roku ppłk Nieniewski, w zastępstwie szefa Sztabu Generalnego, zmienił datę przyjęcia z 20 na 2 grudnia 1918 roku (Dziennik Rozkazów Nr 16 z 13.02.1919 r.)
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 102.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 71.
- ↑ „Czas” nr 151 z 3 czerwca 1936 r.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 24.
- ↑ a b Na podstawie fotografii w infoboksie.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia
- Roczniki Oficerskie 1923 i 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934.
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
