Kefaloforia

Św. Dionizy (rzeźba z bazyliki Saint-Denis)
Peter Paul Rubens, Cud św. Justusa
Zobacz multimedia związane z tematem: Kefaloforia
Zobacz hasło kefaloforia w Wikisłowniku

Kefaloforia, głowonoszenie – w ikonografii hagiograficznej motyw, ukazujący męczennika trzymającego w rękach własną ściętą głowę, także cud świętych noszenia własnej głowy po śmierci przez dekapitację[1]. W hagiografii był to popularny motyw wskazywania przez świętego miejsca, gdzie chce być pochowany. Motyw ten podkreślał też chwałę męczennika i jego zwycięstwo nad poganami[2].

Przykłady

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Dziadul 2015 ↓, s. 97.
  2. ↑ a b c Starnawska 2005 ↓, s. 227.
  3. ↑ MariaM. Działo MariaM., Sakralne Dziedzictwo Małopolski [online], sdm.upjp2.edu.pl [dostęp 2023-06-29] .
  4. ↑ Feliks [online], DEON.pl [dostęp 2023-06-29]  (pol.).
  5. ↑ Redakcja KuR.K. Świętości Redakcja KuR.K., Lucjan z Beauvais [online], 5 kwietnia 2021 [dostęp 2023-06-29]  (pol.).
  6. ↑ Dziadul 2015 ↓, s. 99.
  7. ↑ a b c Dziadul 2015 ↓, s. 100.
  8. ↑ Natalena [online], DEON.pl [dostęp 2023-06-29]  (pol.).
  9. ↑ Dziadul 2015 ↓, s. 98.
  10. ↑ Solangia (Solongia) [online], DEON.pl [dostęp 2023-06-29]  (pol.).
  11. ↑ Waleria [online], DEON.pl [dostęp 2023-06-29]  (pol.).

Bibliografia

  • Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 2: D-G. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1997, s. 39. ISBN 83-7097-374-4.
  • PawełP. Dziadul PawełP., Cud kefaloforii i jego prawosławno-słowiańskie konteksty, „Studia Slavica”, XIX/1, 2015 .
  • Maria Starnawska: Relikwie jako fundament ideowy wspólnoty w tradycji polskich przekazów średniowiecznych. (św. św. Wojciech, Florian, Stanisław, Drzewo Krzyża Świętego na Łyścu. W: Sacrum. Obraz i funkcja w społeczeństwie średniowiecznym. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2005. ISBN 83-235-0071-1.