Kościół St Étienne du Mont w Paryżu

Kościół św. Szczepana ze Wzgórza w Paryżu

Église Saint-Étienne-du-Mont

PA00088414
Państwo	Francja
Miejscowość	Paryż
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Wezwanie	św. Szczepana
Przedmioty szczególnego kultu
Relikwie	św. Genowefy
Dane świątyni Styl gotyk płomienisty
Położenie na mapie Paryża Kościół St Étienne du Mont w Paryżu
Położenie na mapie Francji Kościół St Étienne du Mont w Paryżu
Położenie na mapie Île-de-France Kościół St Étienne du Mont w Paryżu
48°50′48″N 2°20′53″E/48,846667 2,348056
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kościół St Étienne du Mont (pol. św. Szczepana ze Wzgórza) kościół w Paryżu, w pobliżu Panteonu w 5. okręgu paryskim. Miejsce przechowywania szczątków św. Genowefy, patronki Paryża. Obiekt stoi w kulminacyjnym punkcie lewobrzeżnej części stolicy Francji - na Wzgórzu św. Genowefy (Montagne Sainte-Geneviève). W kościele znajduje się grobowiec Pascala i Racine’a oraz kilka poloników.

Lokalizacja

Kościół stoi w bezpośrednim sąsiedztwie Panteonu, przy niewielkim placu na jego tyłach - Placu św. Genowefy (Pl. Sainte-Geneviève). Sąsiaduje z Liceum Henryka IV. Najbliższa stacja metra to Cardinal Lemoine.

Historia

W VI wieku na terenie opactwa Św. Genowefy pochowana została patronka Paryża, dla utrzymania żywego kultu której wzniesiona została kaplica pod wezwaniem Marii Panny, a następnie św. Jana. Obiekty te okazały się niewystarczające dla tłumów wiernych i w 1222 r. papież Honoriusz III wyraził zgodę na budowę nowego kościoła, tym razem pod wezwaniem św. Szczepana. I ten obiekt poddawany był licznym rozbudowom.

W XV wieku mnisi z opactwa Św. Genowefy zdecydowali się na oddanie części swojej ziemi i generalną przebudowę kościoła, który zachował się do naszych czasów. Architekt Étienne Viguier zaprojektował dla obiektu apsydę i dzwonnicę, na której w 1500 roku zawisły dwa nowe dzwony. Dalsza rozbudowa oraz przekształcenia wnętrza trwały przez całe lata 30. XVI w. Kościół został utrzymany w stylu flamandzkiego gotyku płomienistego. W 1610 roku Małgorzata de Valois położyła pierwszy kamień pod budowę fasady, którą zresztą w dużym stopniu sfinansowała. W roku 1626 kościół był zasadniczo gotowy; 10 lat później otrzymał jedynie nowy prospekt organowy. W wiekach XVII i XVIII kościół należał do najważniejszych świątyń w mieście.

W czasie rewolucji kościół został zamknięty, a następnie, w ramach promowania nowych, republikańskich wartości, zmieniony na „Świątynię Miłości Synowskiej”. Fasada została ogołocona z licznych wizerunków świętych i posągów. W 1801 r. do kościoła wrócili wierni katoliccy, a w 1805 r. w kościele mszę św. celebrował papież Pius VII. W czasach II Cesarstwa architekt Victor Baltard dokonał ostatniej większej przebudowy kościoła: dobudował kilka kaplic oraz przywrócił przedrewolucyjny wygląd frontu budynku. W 1857 r. kościół stał się areną morderstwa: Jean-Louis Verger, ekskomunikowany kapłan, zabił ówczesnego kanonika kościoła.

W 1997 r. kościół odwiedził Jan Paweł II i odprawił tam mszę w ramach Światowych Dni Młodzieży.

Wewnątrz kościoła znajduje się jedyne^[1] zachowane w Paryżu lektorium zbudowane prawdopodobnie w latach 1530-1535 przez Philiberta Delorme, położone nad środkową nawą, z dwoma kunsztownie wyrzeźbionymi ciągami kręconych schodów.

Polonica

W prawej nawie bocznej, na wysokości lektorium, znajdują się dwie płyty nagrobne z łacińskimi inskrypcjami z XVI w. Mówią one o polskich studentach, zmarłych w Paryżu w tym czasie. Jednym z nich był szlachcic, Jerzy Polemicki (lat 24), urodzony w Prusach, zmarły w 1578. Płytę ufundował brat. Drugi uhonorowany zmarły to Mikołaj Uhrowiecki - w tym przypadku fundatorami nagrobka byli przyjaciele - Aleksy Drohiczyński i Bazyli Drzewiński. Zmarły był także szlachcicem, początkowo studiującym w Niemczech (pięć lat), później w Paryżu (dwa lata). Znał języki: łaciński, hebrajski i grecki. Zmarł 3 marca 1597, mając 20 lat^[2].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• L'Internaute Magazine: Diaporama (in French)