Kocanki włochate

Kocanki włochate

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	astropodobne
Rząd	astrowce
Rodzina	astrowate
Podrodzina	Asteroideae
Rodzaj	kocanki
Gatunek	kocanki włochate
Nazwa systematyczna
Helichrysum petiolare Hilliard & B. L. Burtt Notes Roy. Bot. Gard. Edinburgh 32:357. 1973
Synonimy
Helichrysum petiolatum auct. Gnaphalium lanatum
Multimedia w Wikimedia Commons

Kocanki włochate (Helichrysum petiolare) – gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych (Asteraceae). Pochodzi z Afryki. Jest uprawiany jako roślina ozdobna.

Morfologia

Łodyga

Filcowato owłosione, płożące pędy osiągające w ciągu roku długość do 1 m.

Liście

Ulistnienie skrętoległe. Liście pojedyncze, okrągławe, krótkoogonkowe, całe filcowato owłosione, u typowej formy są srebrzyste.

Kwiaty

Zebrane w drobne koszyczki, podobnie, jak w całej rodzinie astrowatych. Są mało ozdobne.

Odmiany

• 'Bicolour Yellow Green Leaved' – o zielono-żółtych liściach
• 'Blue Green Leaved' (= 'Silver') – o niebieskawych liś­ciach. Rośnie najsilniej
• 'Golden Leaved' – o żółtych liściach i zwartym pokroju. Rośnie najsłabiej

Zastosowanie

Roślina ozdobna, w Polsce uprawiana głównie w doniczkach i innych pojemnikach na balkonach, altanach i w ogrodzie. Może być uprawiana także w mieszkaniu, jako roślina pokojowa. Dobrze prezentuje się w wiszących pojemnikach. Jej głównymi walorami ozdobnymi są srebrzyste, filcowate liście (u niektórych odmian żółte) i płożący pokrój. Jest to roślina wieloletnia, jednak z powodu braku mrozoodporności jest na zewnątrz domu uprawiana jako roślina jednoroczna. W mieszkaniach może być uprawiana 2–3 lata, potem staje się nieładna. Zazwyczaj uprawiana jest jako roślina okrywowa, stanowiąca tło dla innych bardziej barwnych roślin. Jest jednym z nielicznych gatunków roślin o srebrzystych liściach i doskonale komponuje się z większością gatunków innych roślin ozdobnych.

Uprawa

• Wymagania. Dzięki filcowatemu owłosieniu liści doskonale znosi bezpośrednie oświetlenie słoneczne. Wymaga więc ustawienia w miejscu słonecznym. Najlepiej rośnie w latach suchych i ciepłych, zdecydowanie natomiast nie lubi długotrwałej deszczowej pogody, podczas której z reguły atakowana jest przez choroby grzybowe. Również roślina rosnąca w zacienieniu choruje znacznie częściej. Dobrze rośnie w temperaturze pokojowej, dobrze znosi też największe upały. W zimie natomiast najlepsza jest dla niej temperatura 10–15 °C. Przez lato wymaga silnego i systematycznego podlewania, krótkotrwały nawet brak wody powoduje więdnięcie końców pędów. Z kolei nadmierne podlewanie powoduje gnicie korzeni. Ziemia powinna być próchniczna z dodatkiem gruboziarnistego piasku.
• Sposób uprawy. Przez wiosnę i lato nawozi się płynnymi nawozami wieloskładnikowymi raz na 3–4 tygodnie, nie dłużej niż do końca sierpnia. Uszczykiwanie wierzchołków pędów powoduje lepsze krzewienie się rośliny. Rośliny, które chcemy przetrzymać przez zimę w mieszkaniu należy przed zimą mocno przyciąć, z obciętych pędów można sporządzić sadzonki. Przez zimę roślina musi znajdować się w dobrze oświetlonym pomieszczeniu.
• Rozmnażanie. Przez sadzonki otrzymywane z wierzchołków pędów. Najlepiej jest pobierać je w lecie i ukorzeniać w temperaturze 23–25 °C w mieszaninie torfu z piaskiem. Ze względu na trudności w przetrzymaniu ich przez zimę, zwykle na wiosnę kupuje się wyhodowane przez specjalistów w szklarniach młode rośliny.

Przypisy

Bibliografia

• Jarosław Rak: Pielęgnowanie roślin pokojowych. Cz. II. Edward Kawecki (zdjęcia). Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1998. ISBN 83-7073-089-2.brak strony w książce
• Ewa Czajka. Kocanki o ozdobnych liściach. Hasło ogrodnicze Nr 6/2005.