Lesław Boroński

Lesław Franciszek Boroński (ur. 27 września 1854 w Krakowie^[1], zm. 6 marca 1897 w Katowicach) – polski adwokat, redaktor, działacz polityczny i społeczny.

Życiorys

Urodził się w 1854 w Krakowie, był synem Franciszka, adwokata, członka nadzwyczajnego Akademii Umiejętności, i Eufemii z Weiglów (siostry prezydenta Krakowa Ferdynanda Weigla). Ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie (matura w czerwcu 1873, wcześniej był uczniem Gimnazjum Franciszka Józefa we Lwowie) i Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, dyplom doktora praw uzyskał w czerwcu 1878^[2]. Był adwokatem krajowym we Krakowie. Po ustąpieniu Tadeusza Romanowicza został redaktorem i wydawcą pisma „Nowa Reforma”. Zasiadał w Radzie Miejskiej Krakowa. Był aktywnym członkiem Towarzystwa Szkoły Ludowej. Uczestniczył w procesach politycznych. Członek korespondent Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu od 1896 roku^[3].

Popełnił samobójstwo z broni palnej 6 marca 1897 w Katowicach (przyczyną targnięcia się na życie miała być przegrana w wyborach do Rady Miejskiej i kłopoty finansowe).

Był żonaty z Aleksandrą z Bogusławskich (1865–1920), miał syna Lesława, nauczyciela, dziennikarza, literata^[4]. Pochowany tymczasowo w Katowicach. W kwietniu rodzina przewiozła zwłoki do Krakowa i tu 15 kwietnia złożono je do grobu na Cmentarzu Rakowickim^[5].

Publikacje

• O Sejmie i wyborach do Sejmu, Tom 4 (1889)
• Polacy na Bukowinie. Szkic statystyczny (1896)

Bibliografia

• Kronika. † Lesław Boroński. „Kuryer Rzeszowski”, s. 3, Nr 11 z 14 marca 1897. 
• Lesław Boroński. sejm-wielki.pl. [dostęp 2016-03-18].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Publikacje Lesława Borońskiego w bibliotece Polona