Luigi Luciani

Luigi Luciani (ur. 23 listopada 1840 w Ascoli Piceno, zm. 23 czerwca 1919 w Rzymie) – włoski fizjolog. Syn Serafino Lucianiego i Aurory Vecchi, siostrzeniec Candido Augusto Vecchiego (1813-1869).

Życiorys

W 1860 ukończył gimnazjum w rodzinnym mieście. W 1862 rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie w Bolonii. W 1864 przeniósł się na Uniwersytet w Neapolu. Epidemia cholery w tym mieście zmusiła go do powrotu na uczelnię w Bolonii. W 1868 ukończył studia z wyróżnieniem. Przez kolejne trzy lata pracował w laboratorium Luigi Velli. Od marca 1872 do listopada 1873 uczył się u Carla Ludwiga w Lipsku. Od 1873 do 1874 był Privatdozentem w Bolonii, od 1875 do 1880 profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Parmeńskim. Od 1880 do 1882 był profesorem zwyczajnym fizjologii na Uniwersytecie w Sienie, od 1882 do 1893 we Florencji, od 1893 do 1917 na Uniwersytecie Sapienza w Rzymie. W 1895 został również wybrany na rektora Uniwersytetu w Rzymie. Zmarł w 1919 z powodu powikłań zakażenia dróg moczowych.

Osiągnięcia naukowe

Luciani jako pierwszy przedstawił graficzny zapis skurczów mięśnia sercowego i bloku przedsionkowo-komorowego^[1]. Pamiętany jest też za prace nad funkcją móżdżku i lokalizacją ośrodków mózgu^[2].

Odznaczenia

• Order Sabaudzki Cywilny^[3]
• Order Świętych Maurycego i Łazarza III, IV i V klasy^[3]
• Order Korony Włoch V klasy^[3]

Wybrane prace

• Vom vergleichenden organischen Pastizismus. 1864
• Delle oscillazioni della pressione intratoracica e intraaddominale. Archivo per le scienze mediche, 1877
• Cenni autobiografici. Archivio di fisiologia 19, ss. 319–349 (1921)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Luigi Luciani w bazie Who Named It (ang.)
• Morabito, C (2003) History of Neuroscience Series: Luigi Luciani and the Localisation of Brain Functions, IBRO History of Neuroscience