Macelak
 Macelak od wschodniej strony | |||
| Państwo |
| ||
|---|---|---|---|
| Pasmo | Pieniny, Karpaty | ||
| Wysokość | 857 m n.p.m. | ||
Położenie na mapie Pienin  | |||
Położenie na mapie Karpat  | |||
 49°25′11,6″N 20°22′31,1″E/49,419889 20,375306 | |||
| |||
Macelak – drugi co do wysokości szczyt w Pieninach Czorsztyńskich. Wznosi się na wysokość 857 m n.p.m.[1] Bronisław Gustawicz pisał o nim w 1881 r.: Sam szczyt tej góry trawiasty, z rzadka świerkami i leszczyną porosły, od pd. stromo spadający, od zach., pn. i wsch. pięknymi otoczony polanami. Obecnie sam wierzchołek jest całkowicie porośnięty lasem, ale poniżej znajdują się liczne polany. Na jego odsłoniętych zboczach występują ciepłolubne owady. Z Macelakiem związana jest legenda o skarbach rzekomo ukrytych w zapadlisku „Złotej Studni”.
Nazwa Macelak jest stara, występuje na mapach z 1822 r. Szlak turystyczny nie prowadzi przez szczyt Macelaka, lecz obchodzi go po południowej stronie[2].
Cały masyw Macelaka posiada interesującą florę. Rozciągające się wokół szczytu łąki, pomimo iż powstały w wyniku celowej działalności człowieka, stanowią najistotniejszy element krajobrazowy i florystyczny. Skład gatunkowy tutejszych łąk jest bardzo bogaty - na powierzchni 1 m² można naliczyć do 50 gatunków roślin wyższych. Do najbardziej charakterystycznych roślin tutejszych zespołów łąkowych należą mietlica pospolita, wiechlina alpejska, konietlica łąkowa i storczyk drobnokwiatowy.Wczesną wiosną zakwita tu pierwiosnek wyniosły, a jesienią zimowit jesienny[3]. Z rzadkich w Polsce roślin stwierdzono tutaj występowanie m.in. ostrożnia głowacza, dwulistnika muszego, ostu pagórkowego i marzanki barwierskiej[4]. W 2016 r. znaleziono tu jodłówkę pospolitą (Abietinella abietina) – podlegający ochronie gatunek rzadkiego mchu[5].
Szlaki turystyczne
– z Czorsztyna do Szczawnicy przez przełęcz Osice, Macelak, przełęcz Trzy Kopce, przełęcz Szopka, Trzy Korony, Zamkową Górę, Bajków Groń, Czerteż, Czertezik, Sokolicę[1].
Przypisy
- ↑ a b Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008 .
- ↑ JózefJ. Nyka JózefJ., Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8 .
- ↑ RajmundR. Bartyzel RajmundR., EugeniuszE. Szyda EugeniuszE., Ścieżki dydaktyczno-naukowe Pienińskiego Parku Narodowego, „Karpaty. Materiały szkoleniowe o problematyce górskiej (...)”, 1978–79, 15–16, Krakowski Klub Przodowników Turystyki Górskiej przy Krakowskim Oddziale PTTK, 1981, s. 38–45 .
- ↑ ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ., HalinaH. Piękoś-Mirek HalinaH., Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6 .
- ↑ GrzegorzG. Vončina GrzegorzG., AdamA. Stebel AdamA., Materiały do flory mchów (Bryophyta) pienińskiego pasa skałkowego (Karpaty Zachodnie), „Pieniny. Przyroda i człowiek”, 14, 2016, s. 79–89 .
Widok z góry Wdżar
- p
- d
- e
Szczyty Pienin
