Machina miotająca

Ten artykuł od 2016-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Trebusz (rekonstrukcja). Baux-de-Provence, Francja

Machiny miotające (broń oblężnicza), były to urządzenia wykorzystywane w starożytności i średniowieczu do atakowania fortyfikacji nieprzyjaciela poprzez wyrzucanie pocisków za pomocą energii mechanicznej. Miały charakter artylerii przedogniowej, a używane były od IV wieku p.n.e. do końca XIV wieku zarówno podczas oblężeń twierdz, jak i w starciach polowych.

Konstrukcje te dzieliły się według sposobu rozpędzania pocisku na:

machiny barobalistyczne – wykorzystujące energię potencjalną masy,
neurobalistyczne – wykorzystujące energię potencjalną sprężystości.

Urządzenia barobalistyczne wykorzystywały dźwignię z przeciwwagą, aby wytworzyć siłę konieczną do wyrzucenia blisko 140-kilogramowego ciężaru na odległość prawie 280 metrów. Największe z nich miały przeciwwagę przekraczającą 10 ton.

Podstawowe machiny miotające: