Makro

Ten artykuł od 2010-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ten artykuł dotyczy informatyki. Zobacz też: Makro Cash and Carry oraz makrofotografia.

Makro, makropolecenie – zestaw rozkazów realizujący algorytm komputerowy przeznaczony do wykonywania przez określoną aplikację (edytor, arkusz kalkulacyjny, program graficzny) zwykle w celu automatyzacji pewnych czynności lub dokonania zmian w dokumentach bez interakcji z użytkownikiem. Makra pisane są zwykle w dedykowanym skryptowym języku programowania wykonywanym przez interpreter wbudowany w daną aplikację, w której to zostały uruchomione. Praktycznie prawie każda aplikacja umożliwiająca korzystanie z makr posiada swój własny skryptowy język programowania.

Brak spójnej taksonomii programów komputerowych uniemożliwia ścisłe określenie różnicy pomiędzy makrami a np. skryptami czy kodem binarnym będącym wynikiem JIT i obsługiwanym przez np. interpretery Java. Można stwierdzić, że np. program w Javie jest makrem dla interpretera Javy, chociaż w praktyce nigdy nie używa się takich określeń.

Być może właściwym określeniem jest następująca definicja: makra są niesamodzielnymi programami i w celu wykonania muszą być uruchamiane w środowisku innego programu, czym różnią się od skryptów oraz programów komputerowych, które są uruchamiane w środowisku powłoki systemu operacyjnego, po uruchomieniu stają się nowym procesem w tym systemie i tym samym uzyskują niezależny dostęp do procesora oraz zostaje im przydzielona prywatna pamięć operacyjna.

Nieco inne znaczenie ma pojęcie makra w przypadku makroasemblerów. W tym sensie są to fragmenty programu identyfikowane poprzez etykiety, które można wstawiać w odpowiednie miejsca kodu źródłowego, a które podczas prekompilacji są zamieniane na odpowiadające im fragmenty kodu asemblera.

Przykłady

w edytorze Emacs uruchamiamy makro w języku Lisp, które zmienia formatowanie kodu HTML i sprawia, że kod wyświetlany jest z użyciem kolorów i formatowania (wcięcia, akapity) ułatwiających edycję i zwiększających czytelność kodu
w arkuszu kalkulacyjnym uruchamiamy makro w języku Visual Basic for Applications, które kopiuje zawartość pewnego zakresu komórek arkusza do innych pól arkusza oraz wylicza np. wartość 21% z sumy kopiowanych danych.