Melvin Manhoef

Melvin Manhoef
Ilustracja
Manhoef w 2008
Pseudonim

No Mercy (Bez litości)

Data i miejsce urodzenia

11 maja 1976
Paramaribo, Surinam

Obywatelstwo

Holandia
Surinam

Wzrost

173 cm

Masa ciała

93 kg

Styl walki

kick-boxing, boks tajski

Debiut

kick-boxing – 1996
MMA – 1995

Kategoria wagowa

średnia

Klub

Manhoef Fight & Fitness (2012-–obecnie)
Mike’s Gym (2005–2012, 2017)
Chakuriki Gym (1998–2005)
Rock Gym (1995–1998)

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

kick-boxing – 52
MMA – 52

Zwycięstwa

kick-boxing – 38
MMA – 32

Przez nokauty

kick-boxing – 27
MMA – 29

Przez poddania

MMA – 8

Przez decyzje

kick-boxing – 11
MMA – 3

Porażki

kick-boxing – 80
MMA – 25
boks – 6

Remisy

MMA – 1

Nieodbyte

MMA – 2

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 30 marca 2023.
Strona internetowa

Melvin Manhoef (ur. 11 maja 1976 w Paramaribo) – holenderski kickbokser i zawodnik MMA, znany z agresywnego stylu walki i nokautującego ciosu. W latach 2009–2011 mistrz It’s Showtime w kategorii 85 kg.

Przeszłość w piłce nożnej

Melvin Manhoef pochodzi z Surinamu. W wieku 3 lat przybył z rodziną do Holandii i osiadł w Rotterdamie. Tam zaczął uczęszczać na treningi piłki nożnej. Grał w drużynach juniorskich Feyenoordu, a później w mniejszych klubach 2. ligi. Karierę piłkarza zakończył przedwcześnie, w wieku 18 lat, z powodu kontuzji stawu skokowego.[1]

Kariera w kick-boxingu

Po rozstaniu z piłką, zaczął uczęszczać na treningi kick-boxingu. Już po trzech miesiącach stoczył i wygrał swoją pierwszą walkę[1].

W 2002 roku zadebiutował w K-1 na gali K-1 Holland GP w Arnhem. Przegrał z Remym Bonjaskym przez jednogłośną decyzję. W kolejnych latach skupił się na karierze w MMA, dlatego następną walkę dla K-1 stoczył dopiero w 2006 roku, nokautując Tatsufumi Tomihirę. W grudniu tego roku zmierzył się z Rayem Sefo podczas Finału K-1 World GP i przegrał przez nokaut. W 2007 roku pokonał na gali K-1 Europe GP w Amsterdamie Rusłana Karajewa. Znokautował go lewym sierpowym już w 52. sekundzie walki.

W kwietniu 2008 roku w Amsterdamie po raz drugi w swojej karierze uległ Bonjasky’emu, tym razem przez nokaut w trzeciej rundzie. Natomiast w grudniu sam znokautował Pawła Słowińskiego w pierwszej rundzie rezerwowej walki Finału K-1 World GP 2008.

W marcu 2009 roku wziął udział w turnieju o wakujące mistrzostwo K-1 w wadze ciężkiej. W półfinale został sensacyjnie znokautowany w pierwszej rundzie przez Keijiro Maedę[2].

29 sierpnia 2009 roku został mistrzem organizacji It’s Showtime w kat. 85 kg, pokonując w Budapeszcie Dénesa Rácza przez nokaut w trzeciej rundzie. Miesiąc później walczył w Seulu o awans do Finału K-1 WGP, gdzie po raz trzeci w karierze zmierzył się z Bonjaskym i ponownie mu uległ − tym razem minimalnie na punkty.

Kariera MMA

Manhoef jest również doświadczonym zawodnikiem mieszanych sztuk walki. Większość ze swoich ponad 30 walk wygrał przez nokaut w pierwszej rundzie.

Największy sukces odniósł w październiku 2005 roku, gdy został mistrzem Cage Rage wagi półciężkiej nokautując Brazylijczyka Fabio Piamonte. Tytuł bronił dwukrotnie, najpierw 4 lutego 2006 pokonując przed czasem po zaciętej i emocjonującej walce Brazylijczyka Evangelistę „Cyborga” Santosa, będąc samemu kilkakrotnie na krawędzi nokautu[3], następnie 1 lipca 2006 Brytyjczyka Iana Freemana również przez nokaut.

Z Cage Rage przeniósł się do japońskiej organizacji Hero’s. W październiku 2006 roku zajął drugie miejsce w turnieju o mistrzostwo HERO’S w wadze półciężkiej. W finale przegrał przez poddanie z Yoshihiro Akiyamą.

Od 2008 roku Manhoef występuje w DREAM. Był jednym z uczestników turnieju DREAM Middleweight Grand Prix 2008, który miał wyłonić mistrza wagi średniej tej organizacji. Odpadł w półfinale, pokonany przez późniejszego tryumfatora turnieju, Gegarda Mousasi[4].

Podczas sylwestrowej gali Dynamite!! 2008 niespodziewanie znokautował w ciągu zaledwie 18 sekund cięższego od siebie aż o 40 kilogramów Marka Hunta. Manhoef podjął walkę na 24 godziny przed jej rozpoczęciem w zastępstwie chorego Jerome’a Le Bannera. Była to pierwsza porażka Hunta przez KO w jego profesjonalnej sportowej karierze[5].

W styczniu 2010 roku zadebiutował w amerykańskiej organizacji Strikeforce. Został znokautowany na gali Strikeforce: Miami przez Robbiego Lawlera w pierwszej rundzie.

1 grudnia 2012 roku miał zadebiutować w polskiej organizacji KSW w walce z Mamedem Chalidowem, jednak pojedynek nie doszedł do skutku z powodu kontuzji Holendra. Otrzymał także zapewnienie, że będzie mógł zawalczyć o pas mistrzowski w wadze średniej[6]. Niedługo po wyleczeniu kontuzji stoczył zwycięski pojedynek na sylwestrowej gali DREAM 18 w Tokio, nokautując w niespełna 50 sekund uderzeniem kolanem w korpus Kanadyjczyka Denisa Kanga.

Od 2014 związany z Bellator MMA notując bilans 2 zwycięstw 2 porażki i 1 walki nierozstrzygniętej (no contest). 20 listopada 2015 zanotował 30 zawodowe zwycięstwo w MMA nokautując Hisakiego Kato.

Osiągnięcia

Kick-boxing

  • 2009–2011: mistrz It’s Showtime w kategorii 85 kg

Mieszane sztuki walki

Przypisy

  1. ↑ a b Adam Steel: K-1: MELVIN MANHOEF. [dostęp 2008-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-04-07)]. (ang.).
  2. ↑ Monty DiPietro: Maeda Takes K-1 Heavyweight Belt; Bonjasky Beats Overeem. [dostęp 2009-03-29]. (ang.).
  3. ↑ Pedro Wrobel: Manhoef and Santos Have a „Rocky” Moment. [dostęp 2008-09-13]. (ang.).
  4. ↑ Joe Hall: Mousasi Knocks Out Jacare to Win Grand Prix. [dostęp 2008-09-23]. (ang.).
  5. ↑ Monty DiPietro: MMA Rules at DYNAMITE!! 2008. [dostęp 2009-01-28]. (ang.).
  6. ↑ Paweł Kowalik: Manhoef: Mamed nie jest maszyną. [dostęp 2012-10-25]. (pol.).

Linki zewnętrzne

  • Oficjalna strona
  • Statystyki i lista walk MMA
  • Profil i lista walk na oficjalnej stronie K-1