Miasto satelickie

Ten artykuł od 2022-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Miasto satelickie (z ang. satellite city), miasto-satelita, potocznie miasto-sypialnia – miasto o pewnej samowystarczalności pod względem usług i zatrudnienia, ale uzależnione w zakresie usług wyższego rzędu (szkolnictwa wyższego, kultury), lepiej płatnych miejsc pracy oraz administracji od pobliskiego większego ośrodka miejskiego^[1]. Miasto satelickie nazywane jest sypialnią, gdyż jego mieszkańcy często na cały dzień wyjeżdżają do centralnej części aglomeracji, gdzie pracują lub się uczą. Ludzie pracujący w dużym mieście odprowadzający podatki w urzędzie skarbowym w swoim małym mieście, zapewniają mu wpływy z podatków, na które nie mogłoby liczyć bez bliskości tego dużego.

Sypialniami nazywane są również części miast lub wsie o podobnym charakterze, przeważnie stanowiące wielkie zespoły mieszkaniowe^{[potrzebny przypis]}.

Przykładami miejscowości satelickich w Polsce są Koziegłowy, Legionowo, Milanówek, Pyskowice, Rumia, Świdnik, Tychy, Wieliczka, Zgierz. Przykładami dzielnic pełniących takie funkcje są Białołęka w Warszawie oraz Nowa Huta, Nowy Bieżanów, Nowy Prokocim i Kurdwanów Nowy w Krakowie^{[potrzebny przypis]}.

Koncepcja miasta satelickiego zrodziła się w latach dwudziestych XX wieku w Wielkiej Brytanii^{[potrzebny przypis]}.