Michał Śledziona

Michał Śledziona
Ilustracja
podporucznik piechoty podporucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

25 września 1895
Ostrowy Tuszowskie

Data i miejsce śmierci

8 sierpnia 1920
pod Hołowczycami

Przebieg służby
Siły zbrojne

c. i k. Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

18 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Michał Śledziona (ur. 25 września 1895 w Ostrowach Tuszowskich, zm. 8 sierpnia 1920 pod Hołowczycami) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 25 września 1895 w Ostrowach Tuszowskich, w ówczesnym powiecie kolbuszowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Antoniny ze Stypów[1].

Uczył się w c. k. Gimnazjum w Mielcu. W roku szkolnym 1913/1914, jako uczeń klasy VII był stypendystą wydziału powiatowego w Kolbuszowej[2][a]. W czerwcu 1915 został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii[3][4][b]. Służył jako strzelec pospolitego ruszenia w 1. kompanii Batalionu Strzelców Polnych Nr 14. Został ranny[6]. Na początku 1916 dostał się do rosyjskiej niewoli, z której wrócił w sierpniu 1918[7].

17 października 1918 wstąpił do Wojska Polskiego[8]. Poległ 8 sierpnia 1920 pod Hołowczycami nad Bugiem dowodząc 10. kompanią 18 pułku piechoty[9][10][11]. Był kawalerem[12].

Ordery i odznaczenia

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2467 (1792)[c] – pośmiertnie 13 kwietnia 1921[15][16][17]

Uwagi

  1. ↑ Według Antoniny Śledziona był maturzystą
  2. ↑ Według Antoniny Śledziona ukończył szkołę oficerską. Według ustaleń Haliny Dudzińskiej – Michał Śledziona z Trzęsówki miał być członkiem trzeciego oddziału ochotników, zorganizowanym na terenie powiatu kolbuszowskiego, i wstąpić z tym oddziałem do II Brygady Legionów Polskich. Autorka sporządziła wykaz ochotników na podstawie zebranych przez siebie relacji „starszych ludzi”[5] (urząd pocztowy w Trzęsówce obsługiwał między innymi mieszkańców wsi Ostrowy Tuszowskie).
  3. ↑ Antonina Śledziona była w posiadaniu Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari, na którego lewej stronie wybity był numer „1792”, a w legitymacji wydanej 16 marca 1921 wpisany był numer krzyża „2467”[13]. Posiadaczami krzyża z identycznym numerem „1792” byli także plutonowy Aleksander Kacprzyk, któremu przyznano krzyż z numerem „1819”[14] i Jan Starybrat, ojciec poległego Leona, któremu przyznano krzyż z numerem „1143”.

Przypisy

  1. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ Sprawozdanie 1914 ↓, s. 92, 111.
  3. ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
  4. ↑ Sprawozdanie 1916 ↓, s. 6.
  5. ↑ Dudzińska 1994 ↓, s. 80.
  6. ↑ Jako Martin Śledziona. Lista strat nr 492. k. u. k. Kriegsministerium, 1916-11-23, s. 52..
  7. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 3.
  8. ↑ Kolekcja ↓, s. 5.
  9. ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 889.
  10. ↑ Spis poległych 1936 ↓, s. 279.
  11. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 6.
  12. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  13. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 9.
  14. ↑ Kacprzyk Aleksander. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.30-2091 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-21].
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921, s. 810.
  16. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-21]..
  17. ↑ Roszkiewicz 1929 ↓, s. 27.

Bibliografia

  • Śledziona Michał. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.1-10 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-21].
  • Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Mielcu za rok szkolny 1913/14. Mielec: Nakładem Funduszu Naukowego, 1914.
  • Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Mielcu za I. i II. półrocze roku szkolnego 1915/16. Mielec: Nakładem Funduszu Naukowego, 1916.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
  • Halina Dudzińska. Legioniści z powiatu kolbuszowskiego i powiatowy ruch legionowy z lat 1914-1917. „Rocznik Kolbuszowski”. 3, 1994. Kolbuszowa. 
  • Spis poległych oficerów w walkach o Polskę Niepodległą w latach 1914–1921. W: Bohaterom narodowym w hołdzie. Zygmunt Reis (red.). Lwów: Nakładem Wydawnictwa „Polski Niepodległej”, 1936.
  • Mieczysław Roszkiewicz: Zarys historji wojennej 18-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.