Miejsce zamieszkania

Ten artykuł od 2023-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Miejsce zamieszkania – w polskim prawie cywilnym miejscowość, w której osoba fizyczna przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25 KC). Należy rozróżnić pojęcie miejsca zamieszkania od pojęcia zameldowania w miejscu pobytu stałego lub czasowego jako czynności z zakresu polskiego prawa administracyjnego.

Wskazuje się, że występujące w poszczególnych przepisach pojęcie miejsca zamieszkania należy niekiedy rozumieć w sposób odbiegający od treści art. 25 kodeksu cywilnego, gdyż w niektórych przypadkach pojęciem miejsca zamieszkania ustawodawca objął adres zamieszkania, a nie tylko oznaczoną miejscowość. Chodzi wówczas o oznaczenie konkretnego lokalu mieszkalnego poprzez wskazanie nazwy ulicy (jeśli w miejscowości są ulice), numeru domu i mieszkania^[1]. Określając miejsce zamieszkania, często podaje się także nazwę województwa, w którym miejscowość jest położona.

Definicja miejsca zamieszkania zawarta w art. 25 KC obejmuje dwa elementy: fakt fizycznego przebywania w danej miejscowości (corpus) oraz wolę przebywania w niej (animus). Faktyczne przebywanie w danej miejscowości jest elementem zewnętrznym, zwanym też obiektywnym, natomiast zamiar stałego w niej pobytu to element wewnętrzny, zwany też subiektywnym. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości należy oceniać w sposób zobiektywizowany^[1]. Musi wiązać się z tym, że miejsce to stało się ośrodkiem życia codziennego osoby fizycznej, w którym skoncentrowane są jej plany życiowe. Dane miejsce nie traci przymiotu miejsca zamieszkania wskutek dłuższego lub krótszego oddalenia się z niego, pod warunkiem, że osoba nie traci rzeczywistego związku z miejscem.

Miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców, bądź tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu powierzono wykonywanie władzy rodzicielskiej. Jeśli rodzice mieszkają osobno, a prawa rodzicielskie przysługują obojgu rodzicom, miejscem zamieszkania dziecka jest miejsce zamieszkania tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa. W przypadku gdy dziecko nie przebywa stale u żadnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania określa sąd opiekuńczy.

Miejscem zamieszkania osoby pozostającej pod opieką ze względu na ubezwłasnowolnienie jest miejsce zamieszkania opiekuna.

Można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania.

Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1983 r. w sprawie II UR 4/84, nie stanowi o miejscu zamieszkania w rozumieniu art. 25 KC występowanie jednej tylko przesłanki, polegającej na samym tylko zamieszkiwaniu w sensie fizycznym, jednakże bez zamiaru stałego pobytu, chociażby zamieszkiwanie trwało przez dłuższy czas (na przykład w związku z wykonywaniem pracy czy też studiowaniem w innej miejscowości).

Przypisy