Miguel Pinto

Pełne imię i nazwisko

Miguel Ángel Pinto Jérez

Data i miejsce urodzenia

4 lipca 1983
Santiago

Wzrost

180 cm

Pozycja

bramkarz

Informacje klubowe

Klub

O’Higgins

Numer w klubie

Kariera seniorska^[a]

Lata	Klub	Wyst.	Gole
2002–2011	Universidad de Chile	176	(0)
2011	→ Atlas (wyp.)	32	(0)
2012–2016	Atlas	71	(0)
2014–2015	→ Correcaminos UAT (wyp.)	46	(0)
2016	→ Cafetaleros (wyp.)	14	(0)
2016–	O’Higgins	0	(0)
	W sumie:	339	(0)

Kariera reprezentacyjna^[b]

Lata	Reprezentacja	Wyst.	Gole
2003	Chile U-20	2	(0)
2006–2012	Chile	21	(0)
	W sumie:	23	(0)

↑ Aktualne na: 1 lipca 2016. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
↑ Aktualne na: 1 lipca 2016.

Multimedia w Wikimedia Commons

Miguel Ángel Pinto Jérez (ur. 4 lipca 1983 w Santiago) – chilijski piłkarz pochodzenia hiszpańskiego z obywatelstwem meksykańskim występujący na pozycji bramkarza, obecnie zawodnik O’Higgins.

Kariera klubowa

Pinto pochodzi ze stołecznego miasta Santiago i jest wychowankiem akademii juniorskiej tamtejszego klubu Universidad de Chile. Do seniorskiej drużyny został włączony jako dziewiętnastolatek przez szkoleniowca Víctora Hugo Castañedę, pozostając początkowo trzecim bramkarzem, za Johnnym Herrerą i Sergio Vargasem. Kontuzja pierwszego i zawieszenie dyscyplinarne drugiego umożliwiły mu debiut w chilijskiej Primera División, 10 listopada 2002 w zremisowanym 0:0 meczu derbowym z Colo-Colo. W wiosennym sezonie Apertura 2004 zdobył z Universidadem premierowe mistrzostwo Chile, natomiast podczas jesiennych rozgrywek Clausura 2005 osiągnął tytuł wicemistrza kraju. Obydwa te sukcesy odniósł jednak w roli rezerwowego, a miejsce w wyjściowej jedenastce wywalczył sobie dopiero w 2006 roku, po odejściu z klubu dotychczasowego pierwszego golkipera Herrery. W sezonie Apertura 2006 po raz kolejny został wicemistrzem kraju, za to rok później został wybrany przez kibiców najlepszym zawodnikiem Universidadu.

Najbardziej udanymi w karierze Pinto był 2009 rok, na początku którego został kapitanem Universidadu, zastępując w tej roli Marcelo Salasa. Wiosną, podczas sezonu Apertura 2009 zdobył drugie w karierze mistrzostwo Chile, zaś jesienią został wybrany przez EFE najlepszym bramkarzem rozgrywek Copa Sudamericana, z których jego zespół odpadł jednak już w ćwierćfinale. Ponadto w plebiscycie ANFP otrzymał nagrody dla najlepszego piłkarza i bramkarza sezonu ligi chilijskiej, a ostatnie z wymienionych odznaczeń otrzymał również od magazynu El Gráfico. Urugwajska gazeta El País wybrała go natomiast najlepszym golkiperem Ameryki Południowej, umieszczając go w jedenastce kontynentu. W 2010 roku doszedł z Universidadem do półfinału rozgrywek Copa Libertadores. Ogółem barwy Universidadu reprezentował przez dziewięć lat, będąc jedną z ważniejszych figur w najnowszej historii klubu.

W styczniu 2011 Pinto za zasadzie rocznego wypożyczenia zasilił meksykański Club Atlas z siedzibą w Guadalajarze. W meksykańskiej Primera División zadebiutował 8 stycznia w wygranym 5:0 spotkaniu z Morelią i od razu został podstawowym golkiperem klubu. Mimo słabych wyników osiąganych przez drużynę, on sam został jednym z czołowych bramkarzy ligi i po upływie dwunastu miesięcy został wykupiony na stałe przez władze Atlasu za sumę dwóch milionów dolarów. W jesiennym sezonie Apertura 2013 dotarł ze swoją ekipą do finału krajowego pucharu – Copa MX, jednak bezpośrednio po tym, wskutek obniżki formy, został oddany na wypożyczenie do drugoligowego zespołu Correcaminos UAT z miasta Ciudad Victoria. Tam już podczas pierwszych, wiosennych rozgrywek Clausura 2014 dotarł do finału Ascenso MX, zaś ogółem barwy Correcaminos reprezentował przez półtora roku jako pierwszy bramkarz, bezskutecznie walcząc o promocję do najwyższej klasy rozgrywkowej.

Jesienią 2015, po powrocie do Atlasu, Pinto pozostawał jednak głównie rezerwowym dla młodszego Miguela Fragi, w międzyczasie przyjmując meksykańskie obywatelstwo w wyniku wieloletniego zamieszkiwania w tym kraju. Po upływie pół roku udał się na kolejne sześciomiesięczne wypożyczenie – tym razem do drugoligowej drużyny Cafetaleros de Tapachula, gdzie mimo regularnej gry nie odniósł jednak poważniejszych sukcesów. W lipcu 2016 powrócił do ojczyzny, zostając graczem ekipy CD O’Higgins z miasta Rancagua.

Sezon	Klub	Kraj	Rozgrywki	Mecze	Bramki
2002	Universidad de Chile	Chile	Primera División	6	0
2003	Universidad de Chile	Chile	Primera División	1	0
2004	Universidad de Chile	Chile	Primera División	4	0
2005	Universidad de Chile	Chile	Primera División	12	0
2006	Universidad de Chile	Chile	Primera División	35	0
2007	Universidad de Chile	Chile	Primera División	40	0
2008	Universidad de Chile	Chile	Primera División	36	0
2009	Universidad de Chile	Chile	Primera División	24	0
2010	Universidad de Chile	Chile	Primera División	18	0
2010/2011	Club Atlas	Meksyk	Liga MX	17	0
2011/2012	Club Atlas	Meksyk	Liga MX	31	0
2012/2013	Club Atlas	Meksyk	Liga MX	35	0
2013/2014	Club Atlas	Meksyk	Liga MX	15	0
2013/2014	Correcaminos UAT	Meksyk	Ascenso MX	18	0
2014/2015	Correcaminos UAT	Meksyk	Ascenso MX	28	0
2015/2016	Club Atlas	Meksyk	Liga MX	5	0
2015/2016	Cafetaleros de Tapachula	Meksyk	Ascenso MX	14	0
2016/2017	CD O’Higgins	Chile	Primera División

Kariera reprezentacyjna

W 2003 Pinto został powołany przez szkoleniowca Césara Vaccię do reprezentacji Chile U-20 na Mistrzostwa Ameryki Południowej U-20. Na urugwajskich boiskach początkowo był pierwszym golkiperem drużyny, jednak po dwóch meczach stracił miejsce między słupkami na rzecz Claudio Bravo. Jego kadra zajęła ostatecznie przedostatnie, czwarte miejsce w pierwszej rundzie z bilansem zwycięstwa i trzech porażek, nie kwalifikując się na Mistrzostwa Świata U-20 w ZEA.

W seniorskiej reprezentacji Chile Pinto zadebiutował za kadencji selekcjonera Nelsona Acosty, 27 kwietnia 2006 w wygranym 1:0 meczu towarzyskim z Nową Zelandią. W 2007 roku został powołany na turniej Copa América w roli trzeciego bramkarza, jednak ostatecznie nie wziął w nim udziału, odmawiając przyjazdu na zgrupowanie. Trzy lata później znalazł się w ogłoszonym przez selekcjonera Marcelo Bielsę składzie na Mistrzostwa Świata w RPA, gdzie jednak, podobnie jak podczas eliminacji, ani razu nie pojawił się na boisku, pozostając rezerwowym dla Claudio Bravo, natomiast jego kadra odpadła z mundialu na 1/8 finału. W 2011 roku po raz kolejny został powołany na turniej Copa América, ponownie będąc alternatywą dla Bravo – rozegrał tylko jedno z czterech możliwych spotkań – a Chilijczycy, prowadzeni wówczas przez szkoleniowca Claudio Borghiego, zakończyli swój udział w rozgrywkach na ćwierćfinale, przegrywając w nim z Wenezuelą (1:2). W późniejszym czasie wystąpił jeszcze w dwóch meczach (na szesnaście możliwych) w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014, jednak ostatecznie nie znalazł się w składzie na rozgrywany w Brazylii mundial.