Monika Sznajderman

Monika Sznajderman
Ilustracja
Monika Sznajderman, 2023
Data i miejsce urodzenia

19 listopada 1959
Warszawa

Zawód, zajęcie

wydawczyni, pisarka

Multimedia w Wikimedia Commons

Monika Sznajderman (ur. 19 listopada 1959 w Warszawie[1]) – polska antropolożka kultury, wydawczyni i pisarka.

Życiorys

Stopień doktora nauk humanistycznych otrzymała w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Zajmuje się antropologią współczesności (zwłaszcza problemami popularnej kultury audiowizualnej) i formami współczesnej wyobraźni religijnej.

Prowadzi Wydawnictwo Czarne. Jest prezesem Stowarzyszenia Rozwoju Sołectwa Krzywa zajmującego się dziećmi z byłych PGR-ów w Beskidzie Niskim.

Dwukrotna finalistka Nagrody Literackiej „Nike”: w 2017 za książkę Fałszerze pieprzu[2][3] oraz w 2020 za Pusty las[4][5].

Życie prywatne

Jest córką kardiologa Marka Sznajdermana (1929–2020[7]) i prof. medycyny Małgorzaty Ciświckiej-Sznajderman (1931–1988[8]), wnuczką neurologa Ignacego Sznajdermana i Amelii z d. Rozenberg, oraz wnuczką Marii Janiny Lachert i Stanisława Ciświckiego, którzy pobrali się w 1926. Jest prawnuczką Wacława Lacherta i Wandy Lipskiej, którą poślubił w 1899[9].

Mieszka w Beskidzie Niskim w Wołowcu wraz z mężem Andrzejem Stasiukiem.

Wybrane publikacje

  • „The Jardin des Plantes. Postcards” czyli roślinna metaforyka Jamesa Clifforda, [w:] Konteksty. Polska Sztuka Ludowa, 1994 nr 3/4
  • Teologia pięknych kobiet (m.in. o literaturze erotycznej) [w:] Dariusz Czaja (red.) Mitologie popularne: szkice z antropologii współczesności, Kraków 1994, Wyd. Universitas, s. 220, ISBN 83-7052-152-5
  • Zaraza. Mitologia dżumy, cholery i AIDS, Warszawa 1994, Wydawnictwo Naukowe Semper, s. 136, ISBN 83-85810-43-9
  • Współczesna Biblia Pauperum. Szkice o wideo i kulturze popularnej, Kraków 1998, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, s. 118, ISBN 83-233-1176-5
  • Błazen. Maski i metafory, Gdańsk 2000, s. 240, Wyd. słowo/obraz terytoria, ISBN 83-88560-85-9
  • Znikająca Europa, Wołowiec 2006, Wydawnictwo Czarne (red. z Katharina Raabe)
  • Fałszerze pieprzu, Wołowiec 2016, Wydawnictwo Czarne, ISBN 978-83-8049-406-0[10].
  • Pusty las, Wołowiec 2019, Wydawnictwo Czarne, ISBN 978-83-8049-823-5[11]

Przypisy

  1. ↑ Monika Sznajderman | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2021-02-24]  (pol.).
  2. ↑ Nike 2017 - nominacje [online], wyborcza.pl, 18 maja 2017 [dostęp 2017-05-18] .
  3. ↑ Nike 2017 - finaliści [online], wyborcza.pl, 5 września 2017 [dostęp 2017-09-05] .
  4. ↑ JustynaJ. Sobolewska JustynaJ., Literackie nominacje do Nike i Gdyni. Czego zabrakło? [online], www.polityka.pl, 26 maja 2020 [dostęp 2020-05-26]  (pol.).
  5. ↑ Nike 2020: znamy siedmioro finalistów najważniejszej polskiej nagrody literackiej [online], wyborcza.pl, 25 sierpnia 2020 [dostęp 2020-08-25] .
  6. ↑ VII Festiwal Góry Literatury
  7. ↑ Marek Sznajderman. nekrologi.wyborcza.pl, 18 sierpnia 2020. [dostęp 2020-08-18].
  8. ↑ Wspominając prof. Małgorzatę Ciświcką-Sznajderman (1931-1988)
  9. ↑ Fałszerze pieprzu, Wołowiec 2016, Wydawnictwo Czarne, ISBN 978-83-8049-406-0[6]
  10. ↑ Fragment książki „Fałszerze pieprzu. Historia rodzinna”. Czarne, 2016-11-23. [dostęp 2016-12-09].
  11. ↑ Pusty las [online], czarne.com.pl [dostęp 2019-12-25] .
Kontrola autorytatywna (osoba):