Nazwa pospolita
Nazwa pospolita (imię pospolite, apelatyw[1] od łac. appellativum) – nazwa mogąca się odnosić do dowolnego egzemplarza desygnatów danej klasy przedmiotów (np. stół, drzewo, pies, kobieta, człowiek), w odróżnieniu od nazw własnych (imion własnych), odnoszących się do jednostek[2][1].
Wyrazy pospolite (łac. nomina appellativa) służą do kategoryzacji obiektów (przedmiotów), łączymy je w pewne zbiory (klasy) w oparciu o charakterystyczne dla tej grupy cechy, które odróżniają je od innej, np. stół, czyli wyraz pospolity odnosi się do obiektów, które uważamy za identyczne – wszystkie stoły mają co najmniej jedną nogę.
Wyrazy (rzeczowniki) pospolite pełnią w języku dwie funkcje:
- funkcję orzekającą – za ich pomocą przypisujemy danemu obiektowi (przedmiotowi) określone cechy (np. Ona jest prawniczką. czy On jest piękny.),
- funkcję wskazującą – za ich pomocą wyznaczamy indywidualny, pojedynczy przedmiot, egzemplarz danego zbioru (np. Ten prawnik jest dobry.).
Zobacz też
- imię (gramatyka)
Przypisy
- ↑ a b Hladká 2017 ↓.
- ↑ Stanisław Urbańczyk: Encyklopedia języka polskiego. Wrocław: 1991, s. 23.
Bibliografia
- Zofia Kaleta, Teoria nazw własnych, [w:] Polskie nazwy własne. Encyklopedia, pod. red. Ewy Rzetelskiej-Feleszko, Kraków 2005, s. 15-36.
- Zofia Kaleta, Gramatyka nazw własnych, [w:] Polskie nazwy własne. Encyklopedia, pod. red. Ewy Rzetelskiej-Feleszko, Kraków 2005, s. 37-43.
- ZdeňkaZ. Hladká ZdeňkaZ., OBECNÉ JMÉNO, [w:] PetrP. Karlík, MarekM. Nekula, JanaJ. Pleskalová (red.), Nový encyklopedický slovník češtiny, 2017 (cz.).
