Neocoenorrhinus interpunctatus
| Neocoenorrhinus interpunctatus | |||
| (Stephens, 1831) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | stawonogi | ||
| Gromada | owady | ||
| Rząd | chrząszcze | ||
| Podrząd | |||
| Nadrodzina | ryjkowce | ||
| Rodzina | tutkarzowate | ||
| Podrodzina | Rhynchitinae | ||
| Plemię | Rhynchitini | ||
| Podplemię | Rhynchitina | ||
| Rodzaj | Neocoenorrhinus | ||
| Podrodzaj | Neocoenorrhinus s.str. | ||
| Gatunek | Neocoenorrhinus (Neocoenorrhinus) interpunctatus | ||
| Synonimy | |||
| |||
| |||
| |||
Neocoenorrhinus interpunctatus – gatunek chrząszcza z rodziny tutkarzowatych. Zamieszkuje Palearktykę od Półwyspu Iberyjskiego po Syberię. Żeruje na dębach.
Taksonomia
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1831 roku przez Jamesa Francisa Stephensa pod nazwą Rhynchites interpunctatus[1].
Morfologia
Chrząszcz o krępym ciele długości od 2,3 do 3,8 mm. Ubarwienie ma miedziane, brązowozielone lub ciemnoniebieskie, zawsze z metalicznym połyskiem; czasem wierzch ciała jest dwubarwny – głowa i przedplecze są brązowozielone, a pokrywy ciemnoniebieskie. Owłosienie wierzchu ciała jest ciemne, na pokrywach bardzo długie i sterczące[2].
Ryjek jest cienki i ma bardzo dobrze wykształcone żeberko podłużne przez środek grzbietu. U samca ryjek jest tak długi jak przedplecze i ma czułki umieszczone niemal w połowie długości. U samicy ryjek jest niewiele krótszy niż głowa i przedplecze razem wzięte, a czułki osadzone są przed jego środkiem. Głowa ma punktowanie czoła i ciemienia mocniejsze niż to na przedpleczu. Oczy u samicy są słabo wysklepione, u samca zaś mocno wyłupiaste[2].
Tułów ma słabo wypukłe przedplecze o gęstym, drobnym i równomiernym punktowaniu. Pokrywy są krótkie, rzędy mają płytko punktowane, a dziewiąty z nich łączy się z dziesiątym za środkiem długości pokrywy. Międzyrzędy są szerokie, spłaszczone i zaopatrzone w szereg punktów każdy[2].
Ekologia i występowanie
Owad ten jest foliofagiem dębów. Owady dorosłe aktywne są od kwietnia do lipca i żerują na liściach i pąkach rośliny pokarmowej. Samice składają jaja do ogonków liściowych lub głównych nerwów liści[2][3].
Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji oraz europejskich części Rosji i Turcji[1]. W Afryce Północnej zasiedla Algierię, w Azji zaś Kaukaz i Syberię[2][3].
W Polsce jest owadem rzadkim, znanym z nielicznych stanowisk[3]. Na „Czerwonej liście chrząszczy województwa śląskiego” umieszczony jest jako zagrożony gatunek najmniejszej troski (LC)[4]. Z kolei na „Czerwonej liście gatunków zagrożonych Republiki Czeskiej” umieszczony został ze statusem bliskiego zagrożenia wymarciem (NT)[5].
Przypisy
- ↑ a b Neocoenorrhinus interpunctatus (Stephens, 1831). [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2021-07-17].
- ↑ a b c d e Zdzisław Cmoluch: Klucze do oznaczania owadów Polski Część XIX Chrząszcze – Coleoptera z. 96-97 Rhinomaceridae, Attelabidae. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1979.
- ↑ a b c B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska: Katalog Fauny Polski. Tom XXIII, zeszyt 18. Chrząszcze – Coleoptera. Ryjkowcowate prócz ryjkowców – Curculionioidea prócz Curculionidae.. Warszawa: 1992.
- ↑ Czesław Greń, Roman Królik, Henryk Szołtys. Czerwona lista chrząszczy (Coleoptera) województwa śląskiego.[w:] J. B. Parusel (red.). Czerwone listy wybranych grup zwierząt bezkręgowych województwa śląskiego. „Raporty Opinie”. 6 (4), s. 37-70., 2012. Centrum Dziedzictwa Przyrody Górnego Śląska, Katowice.
- ↑ Jan Farkač, David Král, Martin Škorupík: Červený seznam ohrožených druhů České republiky. Bezobratlí. List of threatened species in the Czech Republic. Invertebrates.. Praha: Agentura ochrany přírody a krajiny ČR, 2005. ISBN 80-86064-96-4.
