Nibugar
| Berytinus | |||
| Kirkaldy, 1900 | |||
 Nibugar mniejszy | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | stawonogi | ||
| Gromada | owady | ||
| Rząd | pluskwiaki | ||
| Podrząd | |||
| Rodzina | smukleńcowate | ||
| Podrodzina | Berytinae | ||
| Plemię | Berytinini | ||
| Rodzaj | nibugar | ||
| Synonimy | |||
| |||
| |||
Nibugar[1] (Berytinus) – rodzaj pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny smukleńcowatych.
Morfologia
Pluskwiaki o wydłużonym i smukłym ciele długości od 4 do 11 mm. Ubarwienie mają ochronne, żółtawe, szarożółte lub żółtobrązowe. Głowa ma wyrostek na czole i dwa owłosione lub nie, wałkowate żeberka biegnące równolegle między oczami złożonymi. Czułki budują cztery człony, z których pierwszy jest wydłużony i buławkowato zgrubiały u szczytu, drugi krótki, trzeci walcowaty i podobnej długości jak pierwszy, a ostatni wrzecionowaty i dłuższy od drugiego. Kłujka również jest czteroczłonowa. Na grubo punktowanej powierzchni przedplecza występują dwa żeberka boczne i jedno środkowe. Trójkątna tarczka ma niewielkie rozmiary. Półpokrywy mają drobno siateczkowate przykrywki i pięć podłużnych żyłek w zakrywce. Formy krótkoskrzydłe mają skróconą zakrywkę i płaski tył przedplecza, który u form długoskrzydłych jest wysklepiony. Zatułów ma ujścia gruczołów zapachowych zasłonięte pleurytami. Odnóża są silnie wysmuklone i mają zgrubienia w odsiebnych częściach ud[2].
Ekologia i występowanie
Są to owady głównie fitofagiczne, ale uzupełniają swoją dietę żywymi i martwymi stawonogami o niewielkich rozmiarach[3][2]. Bytują na powierzchni gleby, u podstawy roślin żywicielskich, do których należą przede wszystkim bobowate, choć rzadziej zdarza im się żerować na goździkowatych i wiechlinowatych[2].
Przedstawiciele rodzaju występują wyłącznie w krainie palearktycznej[4][2]. W Polsce potwierdzono występowanie 5 gatunków[5] (zobacz: smukleńcowate Polski), natomiast występowanie szóstego jest wysoce prawdopodobne[2].
Taksonomia
Rodzaj ten wprowadzony został w 1900 roku przez George’a W. Kirkaldy’ego. Klasyfikowany jest monotypowym plemieniu Berytinini. Obejmuje 12 opisanych gatunków[6]:
- Berytinus clavipes Fabricius, 1775 – nibugar długorogi
- Berytinus consimilis (Horvath, 1885)
- Berytinus crassipes (Herrich-Schaeffer, 1835) – nibugar krępy
- Berytinus distinguendus (Ferrari, 1874)
- Berytinus geniculatus (Horvath, 1885)
- Berytinus hirticornis (Brulle, 1836) – nibugar kosmatorogi
- Berytinus minor (Herrich-Schaeffer, 1835) – nibugar mniejszy
- Berytinus montivagus (Meyer, 1841)
- Berytinus setipennis (Saunders, 1876)
- Berytinus signoreti (Fieber, 1859) – nibugar jasnonogi
- Berytinus strangulatus (Rey, 1888)
- Berytinus striola (Ferrari, 1874)
Przypisy
- ↑ Jiří Zahradník: Przewodnik: Owady. Warszawa: Multico, 2000.
- ↑ a b c d e Barbara Lis. Płaszczyńcowate – Piesmatidae, smukleńcowate – Berytidae, kowalowate – Pyrrhocoridae. „Klucze do oznaczania owadów Polski”. 18 (9), s. 14–28, 2007.
- ↑ Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera: Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 251-258. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
- ↑ G. Cassis, Gordon F. Gross: Zoological catalogue of Australia: Hemiptera: Heteroptera (Pentatomomorpha). CSIRO Publishing, 2002.
- ↑ rodzaj: Berytinus Kirkaldy, 1900. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2020-05-05].
- ↑ Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: genus Berytinus Kirkaldy, 1900. [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-05-05].
