Niedokrwistość zakaźna koni

Niedokrwistość zakaźna koni (ang. equine infectious anaemia, łac. anaemia infectiosa equorum) w skrócie NZK – choroba wirusowa występująca u koni, kuców, osłów, mułów oraz zebr i przebiegająca z objawami gorączki, anemii oraz spadku masy ciała[1][2][3].

Etiologia

Wywoływana jest przez wirus niedokrwistości zakaźnej koni (lentivirus) (ang. equine infectious anemia virus, EIAV), należący do rodziny retrowirusów (podrodzina Lentivirinae), przenoszony głównie przez owady z rodziny bąkowatych takie jak muchy końskie, much jeleniowatych oraz bąki. Mniej skutecznymi wektorami są muchy stajenne czy komary. Do zakażenia najczęściej dochodzi podczas mechanicznego przeniesienia (wkucia się) przez owada[1][2].

Oprócz owadów wektorem choroby mogą być sprzęt weterynaryjny np. narzędzia chirurgiczne uszkadzające skórę lub błony śluzowe. Ponadto do zakażenia może dojść drogą płciową – podczas kopulacji[1].

Występowanie

Po raz pierwszy opisano ją we Francji w roku 1843, natomiast w XIX wieku pojawiło się wiele doniesień z wielu rejonów świata: Azji, Afryki, Ameryki, Australii oraz Europy.

W Europie choroba pojawiała się sporadycznie, głównie w Anglii, Francji oraz we Włoszech[1]. Bardzo liczne przypadki notowano w Kanadzie oraz Stanach Zjednoczonych Ameryki – jeszcze w latach 80[1].

W Polsce pierwszy raz choroba została odnotowana w roku 1924[1]. W 1960 roku w Polsce odnotowano ostatni przypadek NZK, od tego czasu kraj ten jest uznany za wolny od choroby[1].

Patogeneza i objawy

Choroba może mieć postać ostrą, podostrą, przewlekłą i utajoną. U zebr najczęściej choroba występuje bez objawów[1]. Najczęściej pojawia się latem, w środowisku zalesionym, nizinnym i bagnistym o ciepłym klimacie w postaci enzootii[1].

Okres inkubacji choroby może trwać od 6 do 90 dni[1]. Czynnikami wpływającymi na pojawiające się objawy są między innymi: odporność zwierzęcia, pogoda, środowisko życia, sposobu użytkowania i stres związany z transportem[1].

Objawy obejmują wysoką gorączkę, która po 2–6 dniach spada by po kolejnych 3 wzrosnąć. W postaci ostrej choroby pomiędzy 5 a 10 dniem może dochodzić do śmierci zwierzęcia. Innymi objawami są: niedokrwistość, pojawienie się wybroczyn na błonach śluzowych (najczęściej na spojówkach, skrzydełkach nosowych wargach, śluzówce jamy ustnej i pochwy), osłabienie, postępujący spadek masy ciała (przy zachowanym apetycie) i ronienie u klaczy[2][4][1].

Postępowanie

Niedokrwistość zakaźna koni jest chorobą nieuleczalną; ponadto brak jest skutecznych szczepionek przeciw wirusowi NZK[1][4].

Zgodnie z prawem choroba podlega obowiązkowi rejestracji[5].

W przypadku podejrzenia choroby wykonuje się badania laboratoryjne takie jak AGID (test immunodyfuzji w żelu agarowym) lub ELISA[1].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n ZdzisławZ. Gliński ZdzisławZ., KrzysztofK. Kostro KrzysztofK., Choroby zakaźne zwierząt z elementami epidemiologii i zoonoz, Warszawa: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2011, ISBN 978-83-09-01082-1 .
  2. ↑ a b c EwelinaE. Iwan EwelinaE., MariaM. Szczotka MariaM., JacekJ. Kuźmak JacekJ., Retrowirusy i ich znaczenie w zakażeniach zwierząt, „Życie Weterynaryjne”, 90 (2), 2015, s. 85–90 .
  3. ↑ TomaszT. Dzieciątkowski TomaszT., AnnaA. Golke AnnaA., AnnaA. Słońska AnnaA., Zakażenia wirusem niedokrwistości zakaźnej koni, „Życie Weterynaryjne”, 86 (12), 2011, s. 960–963 .
  4. ↑ a b MagdalenaM. Zaleska MagdalenaM., JoannaJ. Nerc JoannaJ., ArturA. Żbikowski ArturA., Monitoring serologiczny koni, „Życie Weterynaryjne”, 87 (12), 2012, s. 1005–1008 .
  5. ↑ Dz.U. z 2023 r. poz. 1075

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Kontrola autorytatywna (choroba wirusowa):
  • LCCN: sh85044544
  • BnF: 123028866
  • BNCF: 48328
  • J9U: 987007553016605171
Encyklopedia internetowa: