Nikolas van Wijk
 | |||
| Data urodzenia | 17 października 1880 | ||
|---|---|---|---|
| Data śmierci | 7 kwietnia 1941 | ||
| Zawód, zajęcie | językoznawca, slawista | ||
| Narodowość | holenderska | ||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Nicolaas van Wijk (ur. 17 października 1880, zm. 7 kwietnia 1941[1]) – holenderski językoznawca, slawista[2].
Życiorys
W 1913 r. został mianowany profesorem slawistyki na Uniwersytecie w Lejdzie. Od 1921 r. był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Był przedstawicielem szkoły młodogramatyków, w ostatnich latach życia skierował się w stronę strukturalizmu[1].
Jego główne prace dotyczą języków bałtyckich, słowiańskich, fonetyki, fonologii, akcentologii i dialektologii języków słowiańskich. Można wśród nich wymienić:
- Die baltischen und slawischen Akzent- und Intonationssysteme (1923)[1]
- Die tschechisch-polnischen Übergangsdialekte... (1928)
- Les langues slaves: de l’unit à la pluralité (1939)[1].
Odznaczenia
- Złoty Wawrzyn Akademicki (4 listopada 1937)[3]
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Nikolas van Wijk – dzieła w bibliotece Polona
Kontrola autorytatywna (osoba):
