Opéra Bastille

Ten artykuł od 2012-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Opéra Bastille

Państwo	Francja
Region	Île-de-France
Miejscowość	Paryż
Typ budynku	opera
Rozpoczęcie budowy	1984
Ukończenie budowy	1989
Położenie na mapie Paryża Opéra Bastille
Położenie na mapie Francji Opéra Bastille
Położenie na mapie Île-de-France Opéra Bastille
48°51′07″N 2°22′14″E/48,851944 2,370556
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Opéra Bastille – nowoczesny gmach opery, siedziba zespołu Narodowej Opery Paryża. Wzniesiony przy Placu Bastylii w 12. okręgu paryskim za prezydentury François Mitterranda, miał w założeniach zastąpić stary gmach Opery Garnier, co jednak nie nastąpiło^{[potrzebny przypis]}.

Celem Mitterranda było powstanie gmachu, w którym muzyka poważna mogłaby być popularyzowana wśród szerszych mas społecznych. Zainspirowany został znacznie starszą (pochodzącą z 1968 r.), przedstawioną przez kompozytora Pierre'a Bouleza ideą teatru ludowego. Prezydent Francji zainaugurował projekt budowy nowej opery (l'Établissement PuA) i otworzył konkurs na architekta budynku. Z 756 przedstawionych opcji wybrana została koncepcja żyjącego w Kanadzie urugwajskiego architekta Carlosa Otta.

W celu budowy opery dokonano kolejnych kontrowersyjnych zmian w zabudowie przestrzennej Paryża - wyburzono zabytkowy dworzec Paris Bastille z 1859 r., późniejszą galerię sztuki, oraz zamknięto perspektywę ulicy Św. Antoniego.

Gmach ma 2723 miejsca siedzące. Ma kształt nieregularnej kostki z zewnętrznymi ścianami ze szkła, z których od wewnątrz roztacza się szeroki widok na miasto. Obiekt jest ceniony przez architektów i chwalony przez widzów, jednak środowiska krytyków muzycznych od lat poddają go krytyce ze względu na słabą, w porównaniu z innymi słynnymi gmachami opery, akustykę. Stało się to zresztą jednym z powodów, dla których nie zdołał on całkowicie zastąpić Opery Garnier.

Inauguracja budynku miała miejsce w dwusetną rocznicę szturmu na Bastylię w 1789 z udziałem Plácido Domingo i Teresy Berganzy. Pierwsze przedstawienie operowe w budynku odbyło się w niecały rok później, 17 marca 1990, byli to Trojanie Hectora Berlioza.