Partenium
 Partenium ambrozjowate | |||
| Systematyka[1][2] | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | rośliny | ||
| Podkrólestwo | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadklasa | okrytonasienne | ||
| Klasa | Magnoliopsida | ||
| Nadrząd | astropodobne | ||
| Rząd | astrowce | ||
| Rodzina | astrowate | ||
| Podrodzina | Asteroideae | ||
| Rodzaj | partenium | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Parthenium L. Sp. Pl. 988. 1 Mai 1753[3] | |||
| Typ nomenklatoryczny | |||
| P. hysterophorus L.[3] | |||
| Synonimy | |||
| | |||
| |||
Partenium[5][6], roślimianek, gwajula[7][8] (Parthenium L.) – rodzaj roślin należący do rodziny astrowatych. Obejmuje 16[9]–19[10] gatunków. Rośliny te występują w Ameryce Północnej i Południowej, w większości w strefie międzyzwrotnikowej[10][11], a jako rośliny introdukowane także w Australii, wschodniej Afryce, południowej i wschodniej Azji, w rejonie Kaukazu, na Ukrainie i w Polsce[10]. W Polsce odnotowano w naturze tylko partenium ambrozjowate P. hysterophorus, przejściowo zawleczone w Szczecinie[6] w 1938[12] (w polskiej florze ma status niezadomowionego efemerofita)[12]. Gatunek ten jest problematycznym gatunkiem inwazyjnym w ciepłych obszarach (Etiopia, Australia)[9]. Zawiera toksyczny lakton – parteninę powodujący silne dermatozy[9], katar sienny i astmę[13]. W dodatku jego pyłek utrudnia zapylenie i zawiązywanie owoców innych gatunków[9] (w tym użytkowych), a ich nektar służy jako pożywienie roznoszącym malarię samicom widliszka[13].
Duże znaczenie użytkowe ma gwajula srebrzysta P. argentatum z południa USA. Roślina ta zawiera do ok. 15[7]–20%[9] kauczuku i była ważną rośliną kauczukodajną w Stanach Zjednoczonych w czasie II wojny światowej[9].
Geneza naukowej nazwy rodzajowej jest niejasna. Prawdopodobnie utworzona została w nawiązaniu do starożytnej, greckiej nazwy niezidentyfikowanej rośliny παρθένιον parthenion lub do słowa παρθένος parthenos – dziewica[11]. Nazwa polska utworzona w XIX wieku to roślimianek[14][7], ale w XXI wieku stosowana jest nazwa utworzona z nazwy naukowej – partenium[6][5][15]. W odniesieniu do P. argentatum w użyciu jest nazwa powstała ze spolszczenia nazwy hiszpańskiej i angielskiej tego gatunku – guayule[7][8].
Morfologia
- Pokrój
- Rośliny zielne (jednoroczne i byliny), jak i drewniejące (półkrzewy, krzewy, czasem też o pokroju niskich drzew) osiągające od 1 do 120, rzadko do 400 cm wysokości. Pędy rozgałęzione i zwykle prosto wzniesione[11].
- Liście
- Skrętoległe, u niektórych gatunków skupione w rozety przyziemne, ogonkowe lub siedzące. Blaszki o zróżnicowanym kształcie – od równowąskich i lancetowatych do jajowatych, okrągławych lub łopatkowatych, całobrzegie, ząbkowane lub lirowato klapowane. Zwykle owłosione, przynajmniej od spodu, często też z widocznymi w blaszce gruczołkami[11].
- Kwiaty
- Zebrane w kwiatostany główkowate, pojedyncze (u P. alpinum i P. ligulatum) lub tworzące kwiatostany złożone wiechowate lub mające postać baldachogrona, czasem u P. ligulatum gęste i kulistawe. Okrywy koszyczków półkuliste, o średnicy od 3 do 8 mm, rzadziej większe. Dno koszyczka (osadnik) płaskie lub stożkowate, z błoniastymi lub łuskowatymi plewinkami różnych kształtów. Kwiaty żeńskie (brzeżne) w liczbie od 5 do 8, o koronach beżowych, z wyraźnymi, ogruczolonymi rurkami i zwykle kółkowo rozpostartymi okrągłymi lub nerkowatymi łatkami na szczycie. Kwiaty męskie w liczbie od kilkunastu do ponad 60, beżowe z koroną lejkowatą, na końcu z 5 łatkami[11].
- Owoce
- Niełupki czarne, wydłużone, jajowate do gruszkowatych, bez puchu kielichowego[11].
Systematyka
- Pozycja systematyczna
Rodzaj z plemienia Heliantheae w obrębie podrodziny Asteroideae[4][9].
- Wykaz gatunków[10]
- Parthenium alpinum Torr. & A.Gray
- Parthenium arctium Bartlett
- Parthenium argentatum A.Gray – gwajula srebrzysta[8][7]
- Parthenium bipinnatifidum (Ortega) Rollins
- Parthenium cineraceum Rollins
- Parthenium confertum A.Gray
- Parthenium densipilum S.F.Blake
- Parthenium fruticosum Less.
- Parthenium glomeratum Rollins
- Parthenium hysterophorus L. – partenium ambrozjowate[5]
- Parthenium incanum Kunth
- Parthenium integrifolium L. – partenium całolistne[5]
- Parthenium ligulatum (M.E.Jones) Barneby
- Parthenium lloydii Bartlett
- Parthenium lozanoanum Bartlett
- Parthenium rollinsianum Rzed.
- Parthenium schottii Greenm.
- Parthenium tetraneuris Barneby
- Parthenium tomentosum DC.
Przypisy
- ↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2020-11-12] (ang.).
- ↑ a b c Parthenium Linnaeus. [w:] Index Nominum Genericorum (ING) [on-line]. Smithsonian Institution. [dostęp 2020-11-12].
- ↑ a b c Genus: Parthenium L.. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN-Taxonomy) [on-line]. USDA, Agricultural Research Service, National Plant Germplasm System. [dostęp 2020-11-12].
- ↑ a b c d Wiesław Gawryś: Słownik roślin zielnych. Kraków: Officina botanica, 2008, s. 137. ISBN 978-83-925110-5-2.
- ↑ a b c Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 475. ISBN 83-01-12218-8.
- ↑ a b c d e Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.): Słownik botaniczny. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003, s. 752. ISBN 83-214-1305-6.
- ↑ a b c Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
- ↑ a b c d e f g David J.D.J. Mabberley David J.D.J., Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 684, DOI: 10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200 .
- ↑ a b c d Parthenium L.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2020-11-12].
- ↑ a b c d e f John L. Strother: Parthenium Linnaeus. [w:] Flora of North America [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2020-11-12].
- ↑ a b Barbara Tokarska-Guzik i in.: Rośliny obcego pochodzenia w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem gatunków inwazyjnych. Warszawa: Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, 2012, s. 147. ISBN 978-83-62940-33-2.
- ↑ a b Malaryczne komary mają nowego sojusznika zza oceanu. [w:] national-geographic.pl [on-line]. 29.09.2015. [dostęp 2020-11-12].
- ↑ Józef Rostafiński: Słownik polskich imion rodzajów oraz wyższych skupień roślin. Kraków: Akademia Umiejętności, 1900, s. 393. (pol.).
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
Identyfikatory zewnętrzne:
