Patrick Galbraith

Patrick Galbraith

Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	16 kwietnia 1967 Tacoma
Wzrost	183 cm
Gra	leworęczna
Status profesjonalny	1989
Zakończenie kariery	1999
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	411 (25 czerwca 1990)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	36
Najwyżej w rankingu	1 (18 października 1993)
Australian Open	SF (1996)
Roland Garros	SF (1994)
Wimbledon	F (1993, 1994)
US Open	SF (1990, 1995)

Patrick Galbraith (ur. 16 kwietnia 1967 w Tacoma) – amerykański tenisista, zwycięzca US Open 1994 i US Open 1996 w grze mieszanej, lider rankingu ATP deblistów, reprezentant w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

Leworęczny Galbraith, rozpoczynając w 1989 karierę zawodową, miał za sobą udane występy w rozgrywkach akademickich – jako student Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles tworzył parę z Brianem Garrowem i 3–krotnie zdobył tytuł All American (1986–1989) oraz akademickim mistrzostwem kraju (Intercollegiate) w 1988. Początkowo próbował łączyć grę podwójną z turniejami singlowymi, ale udało mu się w latach 1989–1990 jedynie trzykrotnie wystąpić w imprezach rangi ATP World Tour, za każdym razem kończąc udział na 1 rundzie. Mecze te oraz kilka turniejów ATP Challenger Tour pozwoliły mu w czerwcu 1990 na uplasowanie się w światowym rankingu gry pojedynczej na 411. miejscu. Po 1991 roku całkowicie skoncentrował się na grze podwójnej.

Pierwszy wygrany turniej deblowy Galbraith osiągnął w sezonie 1989, na trawiastych kortach w Newport, mając za partnera swojego dotychczasowego partnera z rozgrywek akademickich Garrowa. W 1990 wygrał 2 turnieje, był w 1 finale, a w parze z Kellym Jonesem osiągnął półfinał wielkoszlemowego US Open. W 1991 Galbraith większość imprez rozegrał w parze z Toddem Witskenem, co zaowocowało 3 turniejowymi trofeami (w tym w prestiżowym Canadian Open) oraz pierwszym awansem do deblowego Tennis Masters Cup. Amerykanie zakończyli wieńczącą sezon imprezę na etapie rozgrywek grupowych, wygrywając 1 pojedynek i 2 przegrywając.

Sezon 1992 Galbraith z 5 tytułami z różnymi partnerami. W 1993 roku Galbraith stworzył regularną parę z Grantem Connellem, z którym grał przez 3 sezony. W pierwszym roku wspólnej gry znaleźli się na czele rankingu par, wygrali 3 turnieje i 4 razy przegrywali w finałach, a w Tennis Masters Cup odpadli w półfinale. Znaczącym sukcesem był finał Wimbledonu, w którym jednak musieli uznać wyższość pary Todd Woodbridge–Mark Woodforde. W październiku 1993 Galbraith został liderem indywidualnego rankingu światowego deblistów, na czele którego miesiąc później zmienił go Connell, dzięki 1 finałowi osiągniętemu z innym partnerem. Organizacja tenisistów zawodowych ATP nadała obu graczom tytuł „Pary deblowej roku” (ATP World Tour Doubles Team of the Year).

W 1994 roku Connell i Galbraith wygrali 4 turnieje, w tym zawody w Indian Wells. Wśród 3 finałów był ponownie Wimbledon, w którym znowu ulegli Woodbridge'owi i Woodfordowi. W 1995 wśród sukcesów północnoamerykańskiej pary zabrakło wielkoszlemowego finału, było natomiast 5 triumfów turniejowych i 2 finały (ponadto Galbraith był w finale w Nottingham z Danie’em Visserem). Wśród tytułów wywalczonych w sezonie 1995 przez debel Connell–Galbraith jest mistrzostwo w Tennis Masters Cup. W finale pokonali Paula Haarhuisa i Jacco Eltingha 7:6, 7:6, 3:6, 7:6.

Na tym sukcesie współpraca Galbraitha i Connella zakończyła się. W sezonie 1996 Amerykanin ponownie grywał z wieloma partnerami, każde z 4 turniejowych zwycięstw odnosząc z innym tenisistą, a przegrany finał w Miami zaliczając z piątym, którym był Ellis Ferreira, z którym następnie grał regularnie w 1997, odnosząc 5 zwycięstw turniejowych i dochodząc do dalszych 2 finałów, a także po raz piąty w karierze awansując do Tennis Masters Cup (odpadli po rozgrywkach grupowych z 1 wygraną i 2 porażkami). W 1998 Galbraith wygrał 1 turniej, a w 1999 2 – ostatnie w karierze. Grał jeszcze do późnego lata sezonu 2000, w ostatnim roku występów zawodowych będąc w finale w Scottsdale (z Davidem Macphersonem) oraz w półfinałach w Miami i Atlancie (z Brianem MacPhie). Karierę zakończył po US Open 2000, zarobiwszy na korcie jako tenisista zawodowy ponad dwa i pół miliona dolarów. Łącznie wygrał 36 turniejów zaliczanych do klasyfikacji ATP World Tour, a w 19 przegrywał w finałach.

W turniejach wielkoszlemowych nie udało się Galbraithowi nigdy wygrać w męskim deblu – Wimbledon 1993 i 1994 z Connellem pozostały jedynymi finałami, a w innych imprezach Wielkiego Szlema był co najmniej półfinalistą (French Open 1994 z Connellem, Australian Open 1996 z Olchowskim, US Open 1990 z Jonesem i 1995 z Connellem). Amerykanina zwycięstwa wielkoszlemowe jednak nie ominęły, triumfował 2–krotnie w konkurencji gry mieszanej, oba zwycięstwa odnosząc podczasUS Open, w 1994 mając za partnerkę Elnę Reinach, a 2 lata później Lisę Raymond. Ponadto z Raymond był w finałach French Open 1997 i US Open 1998.

Galbraith w zmaganiach o Puchar Davisa wystąpił w 2 meczach, partnerując w 1996 Patrickowi McEnroe w wygranym spotkaniu z Meksykiem i przegranym z Czechami.

Finały w turniejach ATP World Tour

Gra mieszana (2–2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	10 września 1994	US Open, Nowy Jork	Twarda	Elna Reinach	Jana Novotná Todd Woodbridge	6:2, 6:4
Zwycięzca	2.	7 września 1996	US Open, Nowy Jork	Twarda	Lisa Raymond	Manon Bollegraf Rick Leach	7:6, 7:6
Finalista	1.	7 czerwca 1997	French Open, Paryż	Ceglana	Lisa Raymond	Rika Hiraki Mahesh Bhupathi	4:6, 1:6
Finalista	2.	12 września 1996	US Open, Nowy Jork	Twarda	Lisa Raymond	Serena Williams Maks Mirny	2:6, 2:6

Gra podwójna (36–19)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	16 lipca 1989	Newport	Trawiasta	Brian Garrow	Neil Broad Stefan Kruger	2:6, 7:5, 6:3
Zwycięzca	2.	18 lutego 1990	Toronto	Dywanowa (hala)	David Macpherson	Neil Broad Kevin Curren	2:6, 6:4, 6:3
Finalista	1.	14 października 1990	Berlin	Dywanowa (hala	Kevin Curren	Pieter Aldrich Danie Visser	6:7, 6:7
Zwycięzca	3.	21 października 1990	Lyon	Dywanowa (hala)	Kelly Jones	Jim Grabb David Pate	7:6, 6:4
Zwycięzca	4.	3 marca 1991	Rotterdam	Dywanowa (hala)	Anders Järryd	Steve DeVries David Macpherson	7:6, 6:2
Zwycięzca	5.	7 kwietnia 1991	Hongkong	Twarda	Todd Witsken	Glenn Michibata Robert Van’t Hof	6:2, 6:4
Zwycięzca	6.	5 maja 1991	Monachium	Ceglana	Todd Witsken	Anders Järryd Danie Visser	7:5, 6:4
Zwycięzca	7.	28 lipca 1991	Montreal	Twarda	Todd Witsken	Grant Connell Glenn Michibata	6:4, 3:6, 6:1
Zwycięzca	8.	19 kwietnia 1992	Nicea	Ceglana	Scott Melville	Pieter Aldrich Danie Visser	6:4, 3:6, 6:1
Zwycięzca	9.	3 maja 1992	Madryt	Ceglana	Patrick McEnroe	Francisco Clavet Carlos Costa	6:3, 6:2
Zwycięzca	10.	21 czerwca 1992	Manchester	Trawiasta	David Macpherson	Jeremy Bates Laurie Warder	4:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca	11.	26 lipca 1992	Toronto	Twarda	Danie Visser	Andre Agassi John McEnroe	6:4, 6:4
Zwycięzca	12.	9 sierpnia 1992	Los Angeles	Twarda	Jim Pugh	Francisco Montana David Wheaton	7:6, 7:6
Finalista	2.	8 listopada 1992	Paryż	Twarda (hala)	Danie Visser	John McEnroe Patrick McEnroe	4:6, 2:6
Zwycięzca	13.	17 stycznia 1993	Auckland	Twarda	Grant Connell	Alex Antonitsch Aleksandr Wołkow	6:3, 7:6
Finalista	3.	7 lutego 1993	Dubaj	Twarda	Grant Connell	John Fitzgerald Anders Järryd	2:6, 1:6
Finalista	4.	9 maja 1993	Hamburg	Ceglana	Grant Connell	Paul Haarhuis Mark Koevermans	4:6, 7:6, 6:7
Finalista	5.	4 lipca 1993	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Grant Connell	Todd Woodbridge Mark Woodforde	6:7, 3:6, 6:7
Finalista	6.	25 lipca 1993	Waszyngton	Twarda	Grant Connell	Byron Black Rick Leach	4:6, 5:7
Zwycięzca	14.	17 października 1993	Tokio	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Luke Jensen Murphy Jensen	6:3, 6:4
Zwycięzca	15.	14 listopada 1993	Antwerpia	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Wayne Ferreira Javier Sánchez	6:3, 7:6
Finalista	7.	16 stycznia 1994	Auckland	Twarda	Grant Connell	Patrick McEnroe Jared Palmer	2:6, 6:4, 4:6
Finalista	8.	20 lutego 1994	Stuttgart	Dywanowa (hala)	Grant Connell	David Adams Andriej Olchowski	7:6, 4:6, 6:7
Zwycięzca	16.	6 marca 1994	Indian Wells	Twarda	Grant Connell	Byron Black Jonathan Stark	7:5, 6:3
Finalista	9.	3 lipca 1994	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Grant Connell	Todd Woodbridge Mark Woodforde	6:7(3), 3:6, 1:6
Zwycięzca	17.	24 lipca 1994	Waszyngton	Twarda	Grant Connell	Jonas Björkman Jakob Hlasek	6:4, 4:6, 6:3
Zwycięzca	18.	21 sierpnia 1994	New Haven	Twarda	Grant Connell	Jacco Eltingh Paul Haarhuis	6:4, 7:6
Zwycięzca	19.	16 października 1994	Tokio	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Byron Black Jonathan Stark	6:3, 3:6, 6:4
Zwycięzca	20.	15 stycznia 1995	Auckland	Twarda	Grant Connell	Luis Lobo Javier Sánchez	6:4, 6:3
Zwycięzca	21.	12 lutego 1995	Dubaj	Twarda	Grant Connell	Tomás Carbonell Francisco Roig	6:2, 4:6, 6:3
Zwycięzca	22.	26 lutego 1995	Stuttgart	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Cyril Suk Daniel Vacek	6:2, 6:2
Finalista	10.	25 czerwca 1995	Nottingham	Trawiasta	Danie Visser	Luke Jensen Murphy Jensen	3:6, 7:5, 4:6
Finalista	11.	8 października 1995	Kuala Lumpur	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Patrick McEnroe Mark Philippoussis	5:7, 4:6
Zwycięzca	23.	5 listopada 1995	Paryż	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Jim Grabb Todd Martin	6:2, 6:2
Finalista	12.	12 listopada 1995	Sztokholm	Twarda (hala)	Grant Connell	Jacco Eltingh Paul Haarhuis	6:3, 2:6, 6:7
Zwycięzca	24.	26 listopada 1995	Eindhoven	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Jacco Eltingh Paul Haarhuis	7:6, 7:6, 3:6, 7:6
Zwycięzca	25.	10 marca 1996	Scottsdale	Twarda	Rick Leach	Richey Reneberg Brett Steven	5:7, 7:5, 7:5
Finalista	13.	31 marca 1996	Miami	Twarda	Ellis Ferreira	Todd Woodbridge Mark Woodforde	1:6, 3:6
Zwycięzca	26.	14 kwietnia 1996	Hongkong	Twarda	Andriej Olchowski	Kent Kinnear Dave Randall	6:3, 6:7, 7:6
Zwycięzca	27.	25 sierpnia 1996	Toronto	Twarda	Paul Haarhuis	Mark Knowles Daniel Nestor	7:6, 6:3
Zwycięzca	28.	10 listopada 1996	Sztokholm	Twarda (hala)	Jonathan Stark	Todd Martin Chris Woodruff	7:6, 6:4
Zwycięzca	29.	12 stycznia 1997	Auckland	Twarda	Ellis Ferreira	Rick Leach Jonathan Stark	6:4, 4:6, 7:6
Zwycięzca	30.	23 lutego 1997	Memphis	Twarda (hala)	Ellis Ferreira	Rick Leach Jonathan Stark	6:3, 3:6, 6:1
Finalista	14.	2 marca 1997	Filadelfia	Twarda (hala)	Ellis Ferreira	Sébastien Lareau Alex O’Brien	3:6, 3:6
Zwycięzca	31.	22 czerwca 1997	Nottingham	Trawiasta	Ellis Ferreira	Danny Sapsford Chris Wilkinson	4:6, 7:6, 7:6
Zwycięzca	32.	12 października 1997	Wiedeń	Dywanowa (hala)	Ellis Ferreira	Marc-Kevin Goellner David Prinosil	6:3, 6:4
Zwycięzca	33.	19 października 1997	Lyon	Dywanowa (hala)	Ellis Ferreira	Olivier Delaître Fabrice Santoro	3:6, 6:2, 6:4
Finalista	15.	9 listopada 1997	Sztokholm	Twarda (hala)	Ellis Ferreira	Marc-Kevin Goellner Richey Reneberg	3:6, 6:3, 6:7
Zwycięzca	34.	18 stycznia 1998	Auckland	Twarda	Brett Steven	Tom Nijssen Jeff Tarango	6:4, 6:2
Finalista	16.	26 lipca 1998	Waszyngton	Twarda	Wayne Ferreira	Grant Stafford Kevin Ullyett	2:6, 4:6
Finalista	17.	10 stycznia 1999	Adelaide	Twarda	Jim Courier	Gustavo Kuerten Nicolás Lapentti	4:6, 4:6
Finalista	18.	17 stycznia 1999	Sydney	Twarda	Paul Haarhuis	Sébastien Lareau Daniel Nestor	3:6, 4:6
Zwycięzca	35.	2 maja 1999	Atlanta	Ceglana	Justin Gimelstob	Todd Woodbridge Mark Woodforde	5:7, 7:6, 6:3
Zwycięzca	36.	20 czerwca 1999	Nottingham	Trawiasta	Justin Gimelstob	Marius Barnard Brent Haygarth	5:7, 7:5, 6:3
Finalista	19.	12 marca 2000	Scottsdale	Twarda	David Macpherson	Jared Palmer Richey Reneberg	3:6, 5:7

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20]  (ang.).