Paul-Henri Mathieu

Paul-Henri Mathieu

Państwo	Francja
Data i miejsce urodzenia	12 stycznia 1982 Strasburg
Wzrost	185 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	1999
Zakończenie kariery	październik 2017
Trener	Olivier Malcor
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	4
Najwyżej w rankingu	12 (7 kwietnia 2008)
Australian Open	4R (2006, 2008)
Roland Garros	4R (2002, 2008)
Wimbledon	4R (2007, 2010)
US Open	3R (2004, 2010)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	1
Najwyżej w rankingu	93 (1 lutego 2016)
Australian Open	1R (2005, 2009, 2017)
Roland Garros	2R (2002)
Wimbledon	1R (2003, 2007, 2016)
US Open	1R (2004, 2007–2009, 2016)
Multimedia w Wikimedia Commons

Paul-Henri Mathieu (ur. 12 stycznia 1982 w Strasburgu) – francuski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Pekinu (2008).

Kariera tenisowa

Jako junior Mathieu wygrał w 2000 roku Rolanda Garrosa w grze pojedynczej chłopców, gdzie w finale pokonał Tommy'ego Robredo.

W gronie zawodowców Francuz pierwsze sukcesy zaczął odnosić w 2002 roku, wygrywając dwa turnieje kategorii ATP World Tour, najpierw w Moskwie, a potem w Lyonie oraz osiągając IV rundę Rolanda Garrosa. Dzięki tym wynikom oraz ukończeniu sezonu na 36. miejscu w rankingu ATP otrzymał miano „debiutanta roku” (ATP Newcomer of the Year)^[1]. W grudniu tegoż sezonu Mathieu został powołany do reprezentacji Francji na finał Pucharu Davisa przeciwko Rosji. Mathieu oba pojedynki singlowe przegrał, najpierw z Maratem Safinem, a następnie z Michaiłem Jużnym. Ostatecznie Rosjanie wygrali rywalizację 3:2.

Rok 2003 Francuz ukończył pod koniec czołowej setki rankingu, na 83. miejscu dochodząc do jednego finału, w Palermo. Finałowe spotkanie przegrał z Nicolásem Massú. W kolejnym sezonie Mathieu zmagał się głównie z kontuzjami, natomiast w 2005 roku powrócił na korty osiągając m.in. półfinał rozgrywek ATP Masters Series w Montrealu.

Podczas Australian Open z 2006 roku Mathieu awansował do IV rundy, ponosząc porażkę ze Sébastienem Grosjeanem. W maju, na kortach Rolanda Garrosa Francuz w pojedynku III rundy stoczył blisko pięciogodzinny mecz z Rafaelem Nadalem zakończony wynikiem 5:7, 6:4, 6:4, 6:4 dla Hiszpana. Po spotkaniu stacje telewizyjne, jak i komentatorzy stwierdzili, że był to klasyk tenisa^[2].

Trzecie singlowe zwycięstwo Mathieu wywalczył w kwietniu 2007 roku w Casablance. Finałowy pojedynek wygrał z Albertem Montañésem. W sierpniu Francuz triumfował w Gstaad, pokonując w spotkaniu o tytuł Andreasa Seppiego. W tym samym sezonie Mathieu doszedł ponadto do finału w Moskwie oraz IV rundy Wimbledonu. Rok zakończył na 25. miejscu w zestawieniu ATP.

Na początku 2008 roku Mathieu osiągnął IV rundę Australian Open. Dnia 7 kwietnia tego roku został sklasyfikowany na najwyższej pozycji w swojej karierze, na 12. miejscu. W czerwcu dotarł do IV rundy Rolanda Garrosa. Podczas igrzysk olimpijskich w Pekinie awansował do ćwierćfinału, eliminując m.in. Nikołaja Dawydienkę. Spotkanie o awans do półfinału zakończyło się porażką Francuza z Fernando Gonzálezem. W połowie września Mathieu wygrał swój pierwszy deblowy turniej, w Bukareszcie. Wspólnie z Nicolasem Devilderem pokonali w finale Mariusza Fyrstenberga i Marcina Matkowskiego. W następnym miesiącu Mathieu doszedł do finału singla w Metzu pokonany przez Dmitrija Tursunowa. Sezon ukończył na 31. pozycji w rankingu gry pojedynczej.

W 2009 roku Mathieu dotarł do jednego singlowego finału, w Hamburgu, w którym uległ Nikołajowi Dawydience, a sezon ukończył jako 33. tenisista na świecie. W 2010 roku Mathieu awansował w lipcu do IV rundy Wimbledonu. W tym samym miesiącu dotarł również do finału debla w Hamburgu, partnerując Jérémy'emu Chardy'emu. Finałowy mecz francuska para przegrała z duetem Marc López-David Marrero. Do marca tego roku Mathieu nie wystąpił w żadnym turnieju z powodu urazu. W 2011 roku Francuz nie rozegrał ani jednego meczu, zmagając się z przewlekłą kontuzją kolana.

Na początku sierpnia 2015 roku, po sześciu latach, Mathieu awansował do finału zawodów ATP World Tour, w Kitzbühel. Do turnieju dostał się przez kwalifikacje, jednak spotkanie o tytuł przegrał 6:2, 2:6, 2:6 z Philippem Kohlschreiberem. Sześć miesięcy później, w sezonie 2016 Francuz zagrał w finale zawodów w Montpellier, lecz uległ Richardowi Gasquetowi.

Ostatni mecz w karierze Francuz rozegrał podczas finałowej rundy eliminacji do turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu w październiku 2017, przegrywając 3:6, 4:6 z Vaskiem Pospisilem^[3].

Finały w turniejach ATP World Tour

Gra pojedyncza (4–6)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	6 października 2002	Moskwa	Dywanowa (hala)	Sjeng Schalken	4:6, 6:2, 6:0
Zwycięzca	2.	13 października 2002	Lyon	Dywanowa (hala)	Gustavo Kuerten	4:6, 6:3, 6:1
Finalista	1.	28 września 2003	Palermo	Ceglana	Nicolás Massú	6:1, 2:6, 6:7(0)
Zwycięzca	3.	29 kwietnia 2007	Casablanca	Ceglana	Albert Montañés	6:1, 6:1
Zwycięzca	4.	15 lipca 2007	Gstaad	Ceglana	Andreas Seppi	6:7(1), 6:4, 7:5
Finalista	2.	14 października 2007	Moskwa	Twarda (hala)	Nikołaj Dawydienko	5:7, 6:7(9)
Finalista	3.	5 października 2008	Metz	Twarda (hala)	Dmitrij Tursunow	6:7(6), 6:1, 4:6
Finalista	4.	26 lipca 2009	Hamburg	Ceglana	Nikołaj Dawydienko	4:6, 2:6
Finalista	5.	8 sierpnia 2015	Kitzbühel	Ceglana	Philipp Kohlschreiber	6:2, 2:6, 2:6
Finalista	6.	7 lutego 2016	Montpellier	Twarda (hala)	Richard Gasquet	5:7, 4:6

Gra podwójna (1–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	14 września 2008	Bukareszt	Ceglana	Nicolas Devilder	Mariusz Fyrstenberg Marcin Matkowski	7:6(4), 6:7(9), 22–20
Finalista	1.	6 lutego 2016	Hamburg	Ceglana	Jérémy Chardy	Marc López David Marrero	3:6, 6:2, 8–10

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-28]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-28]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-28]  (ang.).