Paweł Kafarski

Paweł Kazimierz Kafarski

Data i miejsce urodzenia	13 stycznia 1949 Gdańsk
profesor nauk chemicznych
Alma Mater	Politechnika Wrocławska
Doktorat	1977
Habilitacja	1990
Profesura	16 lutego 1998[1]
Doktor honoris causa Uniwersytet Opolski – 2018
Uczelnia	Politechnika Wrocławska Uniwersytet Opolski
Multimedia w Wikimedia Commons

Paweł Kazimierz Kafarski (ur. 13 stycznia 1949 w Gdańsku) – polski chemik specjalizujący się w chemii organicznej i bioorganicznej.

Życiorys

Ukończył liceum w Zielonej Górze, jednym z jego nauczycieli był Zbigniew Czarnuch. W 1971 roku ukończył studia chemiczne na Politechnice Wrocławskiej i podjął pracę na stanowisku asystenta stażysty na tej uczelni. Stopień doktora nauk chemicznych uzyskał, również na PWr, w 1977 roku, jego promotorem był Przemysław Mastalerz. Stopień doktora habilitowanego otrzymał w 1990 roku na podstawie rozprawy Fosfonopeptydy – synteza i stereochemia. Tytuł profesora nauk chemicznych otrzymał w 1998 roku, profesora zwyczajnego w 2000 roku.

W latach 1996–2002 był prodziekanem, a od 2002 do 2005 roku, dziekanem Wydziału Chemicznego Politechniki Wrocławskiej. W latach 1982-2018 roku pracował również na Uniwersytecie Opolskim^[2], a od roku 2020 na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie. W latach 2006–2009 pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Chemicznego.

Prowadzone przez niego badania dotyczą projektowania i syntezy biologicznie aktywnych związków aminofosfonowych i ich pochodnych.

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2016 roku otrzymał Medal Jędrzeja Śniadeckiego przyznawany przez Polskie Towarzystwo Chemiczne^[3]. Został uhonorowany także Medalem Jana Hanusa przez Czeskie Towarzystwo Chemiczne oraz Medalem im Trzebiatowskiego przez Politechnikę Wrocławską.

Z okazji 60. urodzin Pawła Kafarskiego zespół Chemii Bioorganicznej ufundował kolejnego wrocławskiego krasnala – Chemika, który został ustawiony przed wejściem do budynku A-2 Wydziału Chemicznego PWr.

W 2018 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Opolskiego^[4] oraz Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za całokształt dorobku^[5].

Wybrane publikacje

• Fosfonopeptydy – synteza i stereochemia (1989)
• Chemia bioorganiczna (1994, wspólnie z Barbarą Lejczak, ISBN 83-01-11247-6)
• Ćwiczenia laboratoryjne z chemii bioorganicznej (1997, wspólnie z Piotrem Wieczorkiem, ISBN 83-85678-74-3)

Przypisy

Bibliografia

• Paweł Kafarski [online], Katedra Chemii Bioorganicznej PWr [dostęp 2021-03-11]  (ang.).