Pchła szczurza
| Xenopsylla cheopis[1] | |||
| Rothschild, 1903 | |||
 Pchła szczurza - samica | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | stawonogi | ||
| Gromada | owady | ||
| Podgromada | uskrzydlone | ||
| Rząd | pchły | ||
| Rodzina | Pulicidae | ||
| Rodzaj | Xenopsylla | ||
| Gatunek | pchła szczurza | ||
| |||
Pchła szczurza (Xenopsylla cheopis) – zwana również pchłą szczurzą tropikalną lub pchłą dżumową[2].
Występuje w krajach podzwrotnikowych. Pochodzi z Indii, zawleczona przez szczury na statkach do wielu miast portowych. Notowana w Polsce[3]. Pasożytuje na skórze człowieka, szczura śniadego, szczura wędrownego rzadziej myszy domowej.
Samiec X. cheopis osiąga wielkość 1,4–2,0 mm długości[3], samica jest większa i mierzy 2,1 – 3 mm długości[3].
Do rozwoju potrzebuje warunków podobnych jak pchła ludzka. Swą budową przypomina pchłę ludzką.
Rozwój
Zapłodnione samice po napiciu się krwi składają jaja. Po 2–10 dni wykluwają się larwy[3]. Stadium larwalne trwa 12 – 84 dni[3], zaś stadium poczwarki trwa 7 – 182 dni[3].
- Chorobotwórczość
Przenosi zarazki duru plamistego endemicznego szczurzego, gorączki rzecznej, kiedyś zarazki dżumy. Pchły w stadium larwalnym mogą zarażać się i być żywicielami pośrednimi tasiemców Dipylidium i Hymenolepis.
Średnia liczba pcheł na 1 szczura badanej populacji stanowi wskaźnik pchli.
- Zwalczanie
Statki przypływające z krajów tropikalnych poddaje się fumigacji dwusiarczkiem węgla lub preparatami cyjanowymi, na linach cumowniczych zakłada się tarcze zapobiegające przedostawaniu się szczurów z lądu na statek i odwrotnie. Preparat Karbosep w miejscach gnieżdżenia się lub na wybiegu gryzoni.
Przypisy
Bibliografia
- Stefański W., Parazytologia weterynaryjna tom II, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa, 1970
- Zarys parazytologii lekarskiej dla studentów : podręcznik. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1999. ISBN 83-200-3271-7.
Encyklopedia internetowa:
- Britannica: animal/Oriental-rat-flea
