Peryfiton

Peryfiton w Parku Narodowym Everglades

Peryfiton – zespoły drobnych organizmów (bezkręgowce, glony, grzyby) zamieszkujących różnorakie podłoża znajdujące się w wodzie, ale niebędące dnem. Peryfiton bywa zaliczany do szeroko rozumianego bentosu[1].

Do podłoży tych zalicza się: elementy hydrotechniczne (zanurzone części mostów, zapór, itp.), różne śmieci (plastikowe worki, butelki, opony), konary drzew znajdujące się w wodzie, muszle itp., przede wszystkim zaś pędy makrofitów. Zespoły poroślowe (=peryfiton) mogą porastać zarówno części biotyczne (żywe) jak i abiotyczne (martwe) środowiska. Niektóre jednak organizmy preferują ściśle określone podłoże, np. złotowiciowiec Chrysopyxis przystosowany jest do zasiedlania glonów nitkowatych.

W zbiorowisku organizmów zwanym peryfiton bytuje wiele organizmów z różnych grup systematycznych np. mięczaków (błotniarki, żyworódki, zatoczki, rozdętki), małży, skorupiaków (kiełże), nicieni, obleńców oraz zielenic, złotowiciowców, okrzemek. Często w tych skupiskach organizmów występują różne gatunki ryb – znajdują tu dogodne warunki do rozrodu i odżywiania, choć same nie należą do zbiorowiska peryfitonowego. Zbiorowiska poroślowe odznaczają się dużą produkcją materii organicznej kumulowanej w ciałach zwierząt, co przyspiesza funkcje samooczyszczania się zbiorników wodnych.

Do pobierania próbek peryfitonu używa się drapaczy palowych lub skrobaków. Próbki umieszcza się w szklanych pojemnikach z doszlifowanym korkiem i zalewa wodą pobraną z badanego zbiornika[2].

Zespół peryfitonowych glonów określany jest jako mikrofitobentos.

Przypisy

  1. Winfried Lampert, Ulrich Sommer: Ekologia wód śródlądowych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13387-2.
  2. Zofia Kańska, Anna Grabińska-Łoniewska, Maria Łebkowska, Emilia Rzechowska: Ćwiczenia laboratoryjne z biologii sanitarnej. Wyd. V. Warszawa: Oficyna wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 1998, s. 176. ISBN 83-86569-29-8.