Pięściak

Ten artykuł od 2013-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Pięściak, tłuk pięściowy, zwany w dawnej archeologii toporem bądź tłukiem pięściowym^[1] – narzędzie wykonane techniką rdzeniowania z naturalnych fragmentów krzemieni i innych skał twardych (rzadziej z grubych odłupków) przy zastosowaniu obustronnej obróbki na większej części lub na całym obwodzie^{[potrzebny przypis]}. W ten sposób powstawały narzędzia o migdałowatym^[1], sercowatym czy owalnym kształcie, o dopasowanej do dłoni podstawie. Pierwsze pięściaki abwilskie charakteryzowały się przypadkową formą i brakiem wyraźnej krawędzi tnącej^{[potrzebny przypis]}.

Pięściaki wykorzystywane były najczęściej do cięcia, niekiedy do skrobania^[1]. Rozmiary przeciętnych pięściaków wynoszą zazwyczaj około 12-15 cm^[1].

Pięściaki wytwarzali przedstawiciele kultur dolnego paleolitu: abwilskiej (zwana też szeleską) i później aszelskiej^[1]. W środkowym paleolicie znane były w kulturze mikockiej i kulturze mustierskiej^{[potrzebny przypis]}.

Zobacz też

Zobacz hasło pięściak w Wikisłowniku

• narzędzia otoczakowe

Przypisy