Pierre Cabanis

Ten artykuł należy dopracować: od 2010-12 → zweryfikować treść i dodać przypisy, → zweryfikować niektóre informacje, prawdopodobny świadek? to encyklopedia ma być a nie gdybanie. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Pierre Cabanis (ur. 5 czerwca 1757 w Cosnac, zm. 5 maja 1808 koło Meulan) – filozof i lekarz nadworny Ludwika XVI (prawdopodobnie świadek ścięcia króla, a później jego żony Marii Antoniny).

Należał do filozofów francuskiego oświecenia; empirystów, którzy przyczynili się do rozwoju psychologii. Przedmiotem jego refleksji były zaburzenia umysłu – w ten sposób wyjaśniał zjawisko przestępczości. Cabanis uznał mózg ludzki za najwyższy mechanizm nerwowy. Uczynił to, zastanawiając się podczas licznych w okresie rewolucji francuskiej egzekucji, czy ofiary gilotyny cierpią po odcięciu głowy. W myśl empirystycznej teorii poznania poprzez doświadczenie, zaproponował analizowanie rozwoju dzieci od stadium embriona aż do późnej starości, w kategoriach kryzysów – była to riposta na teorię Johna Locke'a mówiącą o rozwoju dzieci w kontekście narastania ich doświadczenia.

Najważniejsze postulaty Cabanisa:

• mózg to najwyższy mechanizm nerwowy,
• mózg i system nerwowy rządzi produkowaniem myśli, instynktami,
• doznanie wrażeń jest funkcją całego organizmu,
• zaburzenia umysłu – przestępczość to wynik pomieszania się umysłu,
• rozwój człowieka – od stadium embriona do późnej starości w kategoriach kryzysów.

Dzieła

• Rapports du physique et du moral de l’homme (1802)^[1].

Przypisy