Plaucja Urgulanilla

Ten artykuł od 2020-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Plaucja Urgulanilla

Multimedia w Wikimedia Commons

Plaucja Urgulanilla (Plautia Urgulanilla) – Rzymianka pochodząca z arystokratycznego rodu Plaucjuszów Sylwanów. Ojcem jej był Marek Plaucjusz Sylwan (Marcus Platius Silvanus) konsul w 2 r. n.e., namiestnik prowincji Azji, nagrodzony oznakami triumfalnymi za zasługi w tłumieniu powstań w Dalmacji i Panonii.

Życiorys

Urgulanilla imię zawdzięcza swojej babce, Urgulanii, wpływowej przyjaciółce cesarzowej Liwii. Prawdopodobnie około 8–10 r. n.e. Urgulanilla została pierwszą żoną przyszłego cesarza Klaudiusza. Urodził im się syn Druzus IV. Jej brat, Plaucjusz Sylwan, pretor, został oskarżony o zamordowanie swojej żony, Apronii, poprzez wypchnięcie jej z okna. Bronił się, twierdząc, że jego żona popełniła samobójstwo, gdy on był pogrążony we śnie. Cesarz Tyberiusz osobiście stwierdził, że w domu Plaucjusza widoczne są ślady oporu, jaki stawiała Apronia i jej wypchnięcia. W obliczu procesu i pewnego skazania, Urgulania posłała wnukowi sztylet, dając do zrozumienia, że powinien popełnić samobójstwo, co też ten uczynił. Urgulanilla została przez Klaudiusza oskarżona o współudział w morderstwie żony jej brata, o nieobyczajność i cudzołóstwo. Urodzonej ok. 25 n.e. dziewczynki Klaudii Klaudiusz nie uznał za swoją córkę i kazał ją zostawić na progu domu Urgulanilli. Klaudiusz przeprowadził rozwód, nic nie wiadomo o dalszych losach Urgulanilli i jej córki.

Drzewo Genealogiczne

Bibliografia

• Swetoniusz, Żywoty cezarów, Boski Klaudiusz, 27
• Tacyt, Roczniki, Księga IV, 22