Pochodnia

Ten artykuł dotyczy źródła oświetlenia. Zobacz też: inne znaczenia tego pojęcia.

Pochodnia – kij lub szczapa drewniana z nawiniętymi na jednym końcu lnianymi lub bawełnianymi włóknami, skręconymi szmatami, suchym chrustem, rózgami, sitowiem nasączonymi smołą lub tłuszczem, używana jako przenośne lub stałe źródło światła.

Historia

Pochodnia używana była już w czasach starożytnych, jednym z pierwszych, w których była ona używana była Syria, gdzie używano jej już w VI wieku p.n.e. Pierwowzorem jej było łuczywo^[1].

W XVIII w. w Warszawie działali latarnicy, którzy odpłatnie oświetlali pochodniami drogę przechodniom i pojazdom, a po przybyciu na miejsce gasili je w specjalnych gaśnikach. Były to kamienne stojaki z wykutymi okrągłymi wgłębieniami, gdzie przyduszano ogień.

Pochodnie stanowiące stałe oświetlenie były mocowane na murach budynków w specjalnych uchwytach wykutych w żelazie lub z brązu, w kształcie tulejki lub odwróconego stożka, lekko pochylone na zewnątrz. Nie był to jednak rozpowszechniony sposób oświetlenia w Polsce^[2]. Obecnie używa się ich do pochodów i demonstracji, w celach ozdobniczych lub w zawodach olimpijskich (pochodnia olimpijska).

W późniejszym czasie pochodnia przekształciła się w półpochodnię, a następnie w świecę^[1].

Zobacz też

• pochodnia olimpijska
• półpochodnia
• łuczywo

Przypisy

Bibliografia

• Jerzy Hołubiec: Polskie lampy i świeczniki. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1990. ISBN 83-04-02227-3.