RD-180
 Prowadzony przez NASA test RD-180 w Marshall Space Flight Center | |||
| Kraj pochodzenia |
| ||
|---|---|---|---|
| Projektant | NPO Energomasz | ||
| Wykorzystanie | Atlas III, Atlas V (Common Core Booster) | ||
| Materiały napędowe | nafta i ciekły tlen | ||
| Pierwszy lot | 1999 | ||
| Osiągi | |||
| Siła ciągu na poziomie morza | 3 830 kN | ||
| Siła ciągu w próżni | 4 510 kN | ||
| Impuls właściwy na poz. morza | 311 s | ||
| Impuls właściwy w próżni | 338 s | ||
| Maks. czas działania | 270 s | ||
| Parametry | |||
| Komory spalania | 2 | ||
| Ciśnienie w komorze | 266,8 bar | ||
| Stosunek ciągu do masy | 78,44 | ||
| Wymiary | |||
| Długość | 3,56 m | ||
| Średnica | 3,15 m | ||
| Masa | 5480 kg | ||
| |||
RD-180 (ros. РД-180) – dwukomorowy silnik rakietowy zaprojektowany i produkowany przez rosyjskie przedsiębiorstwo NPO Energomasz, stanowiący pochodną czterokomorowych silników RD-170 i RD-171, używanych w rosyjskich rakietach nośnych Energia i Zenit[1]. Silnik oferowany jest na rynku przez amerykańską spółkę RD AMROSS, stanowiącą joint venture Pratt & Whitney Rocketdyne (50%) i NPO Energomasz (50%). Silnik wykorzystuje technikę cyklu zamkniętego wzbogaconego ciekłym tlenem, opracowaną w Związku SR Radzieckich.[2] na potrzeby rakiety N1. Technikę stosowano też w USA, Europie, Japonii oraz w Chinach. Radzieckie osiągnięcie owocowało 25-procentowym wzrostem wydajności silnika, względem dotychczas stosowanych technik ciekłopaliwowych[2]. Silnik jest dostarczany m.in. do United Launch Alliance (ULA), gdzie został dostosowany do wymagań amerykańskich rakiet nośnych Atlas III i Atlas V.
Przypisy
- ↑ RD-180 Engine; overview. Pratt and Whitney. [dostęp 2012-08-06]. (ang.).
- ↑ a b Brooke Mosley: RD-180 Engine: An Established Record of Performance and Reliability on Atlas Launch Vehicles. United Launch Alliance. [dostęp 2012-08-06]. (ang.).
