RMS Lusitania

Ten artykuł dotyczy statku pasażerskiego RMS Lusitania. Zobacz też: inne artykuły związane z nazwą Lusitania.

RMS Lusitania

Bandera	Wielka Brytania
Port macierzysty	Liverpool
Armator	Cunard Line
Dane podstawowe
Typ	statek pasażerski
Historia
Stocznia	John Brown & Company
Data wodowania	7 czerwca 1906
Data zatonięcia	7 maja 1915
Dane techniczne
Liczebność załogi	804
Liczba pasażerów	2165
Długość całkowita (L)	232,31 m
Szerokość (B)	26,82 m
Zanurzenie (D)	10,21 m
Pojemność	brutto 31 932 RT
Napęd mechaniczny
Silnik	25 kotłów parowych, wał mocy 76 000 KM (51 MW)
Liczba śrub napędowych	4
Prędkość maks.	26 w.
Multimedia w Wikimedia Commons

RMS (ang. Royal Mail Steamer) Lusitania – brytyjski parowiec transatlantycki, zbudowany w stoczni Wallsend w Newcastle na zamówienie Cunard Line, zwodowany 7 czerwca 1906. Wraz z bliźniaczą „Mauretanią” był to w swoim czasie największy i najszybszy statek na szlaku atlantyckim i do wprowadzenia do eksploatacji „Olympica” i „Titanica” najbardziej luksusowy statek świata. Obie jednostki zostały zaprojektowane przy współpracy specjalistów z Admiralicji i cechowały się unikatowym napędem parowym oraz specjalnie zaprojektowaną konstrukcją kadłuba. Choć „Mauretania” była szybsza od „Lusitanii”, większym uznaniem pasażerów cieszyła się ta ostatnia, przede wszystkim ze względu na lepsze i bogatsze wyposażenie. Ich siostrzanym statkiem była trzecia z tej serii „Aquitania” (zwodowana w kwietniu 1913).

Błękitna Wstęga Atlantyku

• październik 1906 podczas podróży do Southampton przy prędkości 23,61 węzła
• październik 1907 podczas podróży do Nowego Jorku przy prędkości 23,99 węzła
• lipiec 1908 podczas podróży do Nowego Jorku przy prędkości 25,01 węzła
• lipiec 1909 podczas podróży do Nowego Jorku przy prędkości 25,85 węzła

„Lusitania” po zdobyciu Błękitnej Wstęgi Atlantyku w 1907

Zatopienie Lusitanii

„Lusitania” zatonęła podczas I wojny światowej, 7 maja 1915, po storpedowaniu przez niemiecki okręt podwodny U-20 podczas jej 202. rejsu przez Atlantyk kiedy odkryto, że przewozi broń dla brytyjskiej armii. Dowódca okrętu podwodnego, Walther Schwieger, twierdził później, że wystrzelił tylko jedną torpedę – jednak statek tego typu był odporny na trafienie pojedynczą torpedą, zarówno z powodu swojej wielkości, jak i stosowania grodzi wodoszczelnych (mimo uszkodzeń „Lusitania” nadal płynęła z prędkością przekraczającą 18 węzłów). Ostatecznie statek poszedł na dno z powodu drugiego wybuchu, którego źródło i przyczyny nie są do końca wyjaśnione^[1]. Wśród nich wymienia się:

• wybuch pyłu węglowego
• wybuch amunicji i materiałów wybuchowych przewożonych w ładowni – wbrew zakazom „Lusitania” przewoziła tego typu ładunek^[2]
• wybuch pyłu aluminiowego (46 ton), przewożonego dla Royal Arsenal
• wybuch kotłów parowych po zalaniu ich wodą.

W 1993 wrak RMS „Lusitania” leżący 18 km od latarni Old Head of Kinsale(inne języki) u południowego wybrzeża Irlandii zbadał amerykański oceanograf i badacz wraków Robert Ballard^[3]. Zatonięcie „Lusitanii” pociągnęło za sobą śmierć 1198 pasażerów – była to największa katastrofa od czasu zatonięcia „Titanica” w kwietniu 1912. Ocalały 764 osoby.

Dane techniczne

• pojemność rejestrowa brutto – 31 938 BRT
• wyporność – 44 000 ton
• wymiary – 232,31 × 26,82 m (762,2 × 88,0 stóp)
• liczba kominów – 4
• liczba masztów – 2
• konstrukcja: stalowa
• silniki: wysokoprężne turbiny parowe
• prędkość – do 27 węzłów
• zbudowany w stoczni Swan, Hunter & Wigham Richardson
• położenie stępki – 16 czerwca 1904
• wodowanie – 7 czerwca 1906
• dziewicza podróż – 7 września 1907
• liczba miejsc dla pasażerów – 2165 w trzech klasach:
  • 563 w pierwszej
  • 464 w drugiej
  • 1138 w trzeciej

Teorie spiskowe

Istnieje szereg teorii spiskowych twierdzących, że uczestnictwo Amerykanów w I wojnie światowej było wynikiem sprowokowania Niemców przez ówczesnego amerykańskiego sekretarza stanu, Roberta Lansinga, do zatopienia „Lusitanii” z cywilami na pokładzie^{[potrzebny przypis]}. W rezultacie amerykańskie społeczeństwo zaczęło wyrażać coraz większą gotowość do walki i rozpoczęło się masowe wstępowanie w szeregi wojska. Istnieją przekazy, że agenci niemieccy w Stanach Zjednoczonych, wiedząc o planowanej przez amerykańskich strategów operacji false flag, dążyli do uniknięcia tragedii (Niemcy bały się przystąpienia Stanów Zjednoczonych do wojny), publikując w amerykańskiej prasie ostrzeżenia, by nie kupować biletów na rejsy statków pasażerskich wpływających na wody objęte działaniami wojennymi^[4].

Przeświadczenie, że katastrofa ta odegrała kluczową rolę we włączeniu się Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej, zdecydowanie kwestionuje Erik Larson w publikacji o tragedii „Lusitanii”^[5]. Statek został zatopiony 7 maja 1915, natomiast Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny dopiero 6 kwietnia 1917.

Obecność w kulturze

O zatopieniu statku Winsor McCay nakręcił w 1918 film rysunkowy Zatopienie Lusitanii.

Do tego zdarzenia nawiązuje też 1. odcinek serialu dokumentalnego Największe kłamstwa w historii (History's Greatest Lies) (2017) pt. Rok 1915. Zatopienie Lusitanii^[6][7].

Zobacz też

• SS Athenia

Przypisy

Bibliografia

• Larson Erik, Tragedia Lusitanii, wyd. „Sonia Draga”, Katowice 2016, ISBN 978-83-7999-574-5.
• PhilipP. Kaplan PhilipP., U-booty: podwodna armia Hitlera, GrzegorzG. Siwek, WydawnictwoW. RM (red.), Warszawa: Wydawnictwo RM, 2015, ISBN 978-83-7773-298-4, OCLC 909972749 .

Linki zewnętrzne

Zobacz kolekcję cytatów na temat zatopienia „Lusitanii” w Wikicytatach

• Portal internetowy poświęcony „Lusitanii” (ang.)