Rincón del Bonete

Ten artykuł dotyczy zapory wodnej w Urugwaju. Zobacz też: Rincón del Bonete – zbiornik wodny powstały w wyniku budowy tejże zapory.

Rincón del Bonete

Widok zapory od zbiornika Rio Negro

Państwo

Urugwaj

Droga wodna

Rio Negro

Budowa i eksploatacja

Projekt

M. Armand

Konstruktor

Adolf Ludin

Okres eksploatacji

1950

Położenie na mapie Urugwaju

32°49′51″S 56°25′16″W/-32,830833 -56,421111

Multimedia w Wikimedia Commons

Rincón del Bonete – zapora oraz hydroelektrownia w Urugwaju^[1]. Budowa nieopodal Paso de los Toros spowodowała powstanie największego w Ameryce Południowej sztucznego zbiornika wodnego – Río Negro.

Jest on położony na granicy dwóch departamentów: Durazno i Tacuarembó. Elektrownia ta ma moc 128 MW. Rincón del Bonete jest największą z czterech elektrowni, wybudowanych na rzece Río Negro. Tworzą one podstawowy, centralny system energetyczny Urugwaju.

Historia

Tło budowy

W 1903 roku prezydent José Batlle y Ordóñez zatrudnił francuskiego inżyniera M. Armanda, aby opracował w szczegółach możliwość żeglowną rzeki Rio Negro^[2]. W badaniach przewidziano budowę tam, które zapewniłyby poziom wody w okresach suszy. Jeden z zaplanowanych obszarów znajdował się w pobliżu ujścia rzeki Tacuarembó.

Aby sprawić, by żegluga śródlądowa stała się skuteczna, w 1906 minister rozwoju, inżynier Juan Capurro, zlecił angielskiej firmie Harrow & Co. budowę trzech statków ładunkowych po cenie 2,140 funtów za sztukę. Następnie zamówiono jeszcze cztery podobne statki. Noszą one nazwy: "Pokój", "Porządek", "Wolność", "Postęp" i "Wolność". Działania te spowodowały decyzję o budowie zapory wielorakiego wykorzystania^[2].

Budowa

Rozpoczęcie budowy na rzece Río Negro zainicjował prezydent dr Gabriel Terra^[2]. W 1906 roku rozpoczęły się prace topograficzne, wysokościomierzy i planimetryczną Rio Negro. Początkowy koszt prac został określony na 48 mln pesos, wg ustawy z lutego 1934. Całkowita kwota budżetu pracy to około 50 milionów pesos, co stanowiło prawie 1/6 ówczesnego PKB. Głównym projektantem budowy został niemiecki profesor inżynierii hydraulicznej Adolf Ludin^[2]^[3]. Umowa na budowę zapory, pomiędzy niemieckim konsorcjum, które wygrało przetarg, i stroną urugwajską, został podpisany w dniu 15 kwietnia 1937 roku, ustanawiając, że prace powinny być zakończone w dniu 30 kwietnia 1942 roku, a następnie z powodu zdarzeń spowodowanych II wojną światową, koszt projektu wzrósł do 107 milionów pesos^[2]. Konieczne badania, pomiary poziomu i przepływu, instalacja mierników rzecznych oraz konsolidacja odpowiednich ram prawnych zajęły wiele lat. Kamienie milowe obejmowały ustawy o utworzeniu Dyrekcji ds. Hydrografii i użyteczności publicznej w zakresie wytwarzania i dystrybucji energii elektrycznej. Następnie opracowano dokładnie projekty turbin i wytwarzania energii^[2].

Inauguracja pracy elektrowni nastąpiła 21 grudnia 1945 roku^[2]. Przez następne lata przeprowadzano wiele udoskonaleń i przebudów w celu ulepszenia zapory oraz elektrowni na zaporze, także z powodu powodzi, która dotknęła Urugwaj w 1959 roku^[2].

Atrakcja turystyczna i ochrona środowiska

Z mostu drogowego na grobli można obserwować liczne ptaki: Kaczki, mewy, rybitwy. W okolicach Rincón del Bonete znajduje się także duża kolonia sępów, która zamieszkuje las eukaliptusowy, uznawany za jednej z największych w Ameryce Południowej^[4].

Stan wód na zaporze i zanieczyszczenie zbiornika reguluje dekret nr 253/979 z 9 maja 1979 roku.

Przypisy

↑ Rincón del Bonete, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2019-03-04] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Milestones:Rincón del Bonete, 1945 – ETHW [online], ethw.org [dostęp 2019-03-04] .
↑ AdolfA. Ludin AdolfA., Die physio-geographischen Planungsgrundlagen für den Vollausbau des Rio Negro in Uruguay im Interesse von Wasserkraftnutzung, Schifffahrt und Landeskultur, 1950 .
↑ TimT. Burford TimT., The Bradt Travel Guide Uruguay, Bradt Travel Guides, 2010, ISBN 978-1-84162-316-0 [dostęp 2019-03-04] (ang.).