Robert Helenius

Robert Helenius
Ilustracja
Pseudonim

The Nordic Nightmare

Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1984
Sztokholm

Obywatelstwo

Finlandia

Wzrost

200 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

37

Zwycięstwa

32

Przez nokauty

20

Porażki

5

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Finlandia
Mistrzostwa Europy
srebro Płowdiw 2006 waga superciężka
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 12 sierpnia 2023.
Multimedia w Wikimedia Commons

Robert Helenius (ur. 2 stycznia 1984 w Sztokholmie) – fiński bokser wagi ciężkiej, były mistrz Europy federacji EBU.

Kariera amatorska

Robert Helenius stoczył 144 amatorskie pojedynki, z których 105 wygrał, 38 przegrał i 1 zremisował. Był trzykrotnym mistrzem Finlandii w wadze superciężkiej (2003-2005). Największym jego sukcesem było zdobycie w 2006 roku w Płowdiwie wicemistrzostwa Europy w kategorii superciężkiej[1].

Kariera zawodowa

Po mistrzostwach Europy wyjechał do Niemiec, gdzie walczył w tamtejszej Bundeslidze. Nie zdołał się zakwalifikować na igrzyska olimpijskie w Pekinie, zakończył więc amatorską karierę i podpisał profesjonalny kontrakt z grupą promotorską Wilfrieda Sauerlanda. Jako zawodowiec zadebiutował 17 maja 2008 w Bayreuth, gdy w pierwszej rundzie pokonał Niemca Gene Pukalla przez techniczny nokaut.

7 listopada 2009 stoczył przeciwko Tarasowi Bidence swój dziesiąty zawodowy pojedynek. Walka została przerwana przez lekarza między trzecią a czwartą rundą z powodu rozcięcia nad okiem Ukraińca[2][3].

30 stycznia 2010 Helenius pokonał byłego mistrza świata federacji WBO Lamona Brewstera przez techniczny nokaut w ósmej rundzie[4][5].

21 sierpnia 2010, wygrywając w szóstej rundzie przez techniczny nokaut z Francuzem Gregorym Tonym, zdobył w Erfurcie mistrzostwo Unii Europejskiej federacji EBU w wadze ciężkiej[6][7]. 27 listopada 2010 obronił tytuł, zwyciężając przez techniczny nokaut w drugiej rundzie ze Szwedem Atillą Levinem. Ponadto zdobył interkontynentalne mistrzostwo WBO[8][9].

2 kwietnia 2011 pokonał w dziewiątej rundzie przez nokaut Samuela Petera, broniąc interkontynentalny pas WBO oraz zdobywając wakujący tytuł mistrza interkontynentalnego WBA[10][11].

27 sierpnia 2011 pokonał przez techniczny nokaut, w dziewiątej rundzie, byłego mistrza WBO Siarhieja Lachowicza[12].

3 grudnia 2011 pokonał po kontrowersyjnym werdykcie Derecka Chisorę, stawką pojedynku był wakujący pas EBU w wadze ciężkiej[13][14]. W połowie stycznia 2012 zrezygnował z tytułu i poddał się operacji kontuzjowanego barku, co wyłączyło go z treningów do połowy roku.

23 marca 2013 w Magdeburgu pokonał jednogłośnie na punkty Anglika Michaela Sprotta.

21 marca 2015 w Tallinnie pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie Węgra Andrása Csomora (11-4-1, 9 KO) w sześciorundowym pojedynku[15]

2 kwietnia 2016 roku w Helsinkach przegrał swój pierwszy pojedynek w karierze, ulegając przed czasem w szóstej rundzie byłemu pretendentowi do tytułu mistrza świata Johannowi Duhaupasowi (33-3, 21 KO)[16].

28 października 2017 roku zmierzył się w Cardiff w walce o pas WBC Silver wagi ciężkiej z Dillianem Whyte’em (21-1, 16 KO). Przegrał ten pojedynek jednogłośnie na punkty (109-119, 109-119, 110-118)[17].

7 marca 2020 roku w Barclays Centre w Nowym Jorku nieoczekiwanie pokonał przez TKO w 4. rundzie faworyzowanego Adama Kownackiego (20-1, 15 KO)[18]. 10 października 2021 w rewanżu Helenius ponownie pokonał Adama Kownackiego[19].

Statystyki

Nr Wynik Rekord Przeciwnik Rozstrzygnięcie Runda, czas Data Miejsce Uwagi
37 Porażka 32-5 Anglia Anthony Joshua KO 7 (12), 1:27 12 sierpnia 2023 Anglia O2 Arena, Londyn Main Event
36 Wygrana 32-4 Finlandia Mika Mielonen TKO 3 (12) 1:51 5 sierpnia 2023 Finlandia Olavinlinna, Savonlinna Main Event
35 Porażka 31-4 Stany Zjednoczone Deontay Wilder KO 1 (12) 15 października 2022 Stany Zjednoczone Barclays Center, Nowy Jork, Stany Zjednoczone
34 Wygrana 31-3 Polska Adam Kownacki TKO 6 (12) 2:38 9 października 2021 Stany Zjednoczone T-Mobile Arena, Las Vegas, Stany Zjednoczone
33 Wygrana 30–3 Polska Adam Kownacki TKO 4 (12), 1:08 7 marca 2020 Stany Zjednoczone Barclays Center, Nowy Jork, Stany Zjednoczone
32 Wygrana 29–3 Brazylia Mateus Roberto Osorio TKO 2 (8), 2:02 30 listopada 2019 Estonia Vaba Lava, Narwa, Estonia
31 Porażka 28–3 Stany Zjednoczone Gerald Washington KO 8 (10), 2:32 13 lipca 2019 Stany Zjednoczone Minneapolis Armory, Minneapolis, Stany Zjednoczone
30 Wygrana 28–2 Niemcy Erkan Teper KO 8 (12), 3:00 29 października 2018 Niemcy Ritter-Sport-Stadion, Waldenbuch, Niemcy
29 Wygrana 27–2 Białoruś Juryj Bychaucou UD 6 11 sierpnia 2018 Finlandia Olavinlinna, Savonlinna, Finlandia
28 Wygrana 26–2 Białoruś Juryj Bychauceu SD 8 17 marca 2018 Estonia Rakvere Spordikeskus, Rakvere, Estonia
27 Porażka 25–2 Anglia Dillian Whyte UD 12 28 października 2017 Walia Principality Stadium, Cardiff, Walia, Wielka Brytania
26 Wygrana 25–1 Rosja Jewgienij Orłow RTD 6 (10), 3:00 17 czerwca 2017 Estonia Kalev, Tallinn, Estonia
25 Wygrana 24–1 Argentyna Gonzalo Basile TKO 1 (12), 0:48 17 grudnia 2016 Finlandia Hartwall Arena, Helsinki, Finlandia
24 Wygrana 23–1 Niemcy Konstantin Airich KO 1 (8), 0:49 10 września 2016 Finlandia Baltichallen, Maarianhamina, Finlandia
23 Porażka 22–1 Francja Johann Duhaupas KO 6 (12), 3:08 2 kwietnia 2016 Finlandia Hartwall Arena, Helsinki, Finlandia
22 Wygrana 22–0 Kanada Franz Rill UD 12 19 grudnia 2015 Finlandia Hartwall Arena, Helsinki, Finlandia
21 Wygrana 21–0 Gruzja Beka Lobjanidze KO 3 (8), 0:47 13 czerwca 2015 Finlandia Vaasa Arena, Vaasa, Finlandia
20 Wygrana 20–0 Węgry András Csomor TKO 1 (6), 1:02 21 marca 2015 Estonia Tondiraba Ice Hall, Tallinn, Estonia
19 Wygrana 19–0 Anglia Michael Sprott UD 10 23 marca 2013 Niemcy GETEC Arena, Magdeburg, Niemcy
18 Wygrana 18–0 Bahamy Sherman Williams UD 10 10 listopada 2012 Finlandia Ice Hall, Helsinki, Finlandia
17 Wygrana 17–0 Anglia Dereck Chisora SD 12 3 grudnia 2011 Finlandia Hartwall Arena, Helsinki, Finlandia
16 Wygrana 16–0 Białoruś Siarhiej Lachowicz TKO 9 (12), 0:19 27 sierpnia 2011 Niemcy Messehalle, Erfurt, Niemcy
15 Wygrana 15–0 Nigeria Samuel Peter KO 9 (12), 1:50 2 kwietnia 2011 Niemcy Gerry Weber Stadion, Halle, Niemcy
14 Wygrana 14–0 Szwecja Attila Levin TKO 2 (12), 1:20 27 listopada 2010 Finlandia Hartwall Arena, Helsinki, Finlandia
13 Wygrana 13–0 Francja Gregory Tony TKO 6 (12), 0:39 21 sierpnia 2010 Niemcy Messehalle, Erfurt, Niemcy
12 Wygrana 12–0 Nigeria Gbenga Oloukun UD 8 26 marca 2010 Finlandia Töölön Kisahalli, Helsinki, Finlandia
11 Wygrana 11–0 Stany Zjednoczone Lamon Brewster TKO 8 (10), 2:31 30 stycznia 2010 Niemcy Jahnsportforum, Neubrandenburg, Niemcy
10 Wygrana 10–0 Ukraina Taras Bidenko RTD 3 (8), 3:00 7 listopada 2009 Niemcy Arena Nürnberger Versicherung, Norymberga, Niemcy
9 Wygrana 9–0 Turcja Serdar Uysal KO 6 (8), 2:37 29 sierpnia 2009 Niemcy Gerry Weber Stadion, Halle, Niemcy
8 Wygrana 8–0 Anglia Scott Gammer KO 6 (8), 1:52 30 maja 2009 Finlandia Hartwall Arena, Helsinki, Finlandia
7 Wygrana 7–0 Turcja Özcan Çetinkaya TKO 2 (8), 1:36 9 maja 2009 Niemcy JAKO Arena, Bamberg, Niemcy
6 Wygrana 6–0 Niemcy Enrico Garmendia TKO 1 (6), 2:13 28 lutego 2009 Niemcy Jahnsportforum, Neubrandenburg, Niemcy
5 Wygrana 5–0 Litwa Remigijus Ziausys UD 6 28 listopada 2008 Finlandia Hartwall Arena, Helsinki, Finlandia
4 Wygrana 4–0 Szwajcaria Nikola Vujasinovic UD 4 8 listopada 2008 Niemcy JAKO Arena, Bamberg, Niemcy
3 Wygrana 3–0 Turcja Engin Solmaz UD 4 5 września 2008 Szwecja Nöjesfabriken, Karlstad, Szwecja
2 Wygrana 2–0 Czechy David Vicena UD 4 7 czerwca 2008 Szwecja Mellringehallen, Örebro, Szwecja
1 Wygrana 1–0 Niemcy Gene Pukall TKO 1 (4), 2:41 17 maja 2008 Niemcy Oberfrankenhalle, Bayreuth, Niemcy

Przypisy

  1. ↑ www.boxrec.com: Robert Helenius. [dostęp 2010-08-21]. (ang.).
  2. ↑ Helenius vs. Bidenko. boxrec.com, 2009-11-07. [dostęp 2010-08-21]. (ang.).
  3. ↑ Koniec Bidenki. bokser.org, 2009-11-07. [dostęp 2010-08-22]. (pol.).
  4. ↑ Helenius vs. Brewster. boxrec.com, 2010-01-30. [dostęp 2010-08-21]. (ang.).
  5. ↑ Helenius rozbił Brewstera. bokser.org, 2010-01-30. [dostęp 2010-08-22]. (pol.).
  6. ↑ Helenius rozbił Tony’ego. bokser.org, 2010-08-21. [dostęp 2010-08-21]. (pol.).
  7. ↑ Helenius nowym mistrzem Unii Europejskiej wagi ciężkiej. ringpolska.pl, 2010-08-21. [dostęp 2010-08-22]. (pol.).
  8. ↑ Helenius vs. Levin. boxrec.com, 2010-11-27. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  9. ↑ Helenius zastopował Levina. bokser.org, 2010-11-27. [dostęp 2010-11-27]. (pol.).
  10. ↑ Helenius vs. Peter. boxrec.com, 2011-04-02. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  11. ↑ Helenius ciężko nokautuje Petera. bokser.org, 2011-04-02. [dostęp 2010-04-03]. (pol.).
  12. ↑ Helenius znokautował Liachowicza. ringpolska.pl. (pol.).
  13. ↑ Helenius pokonał Chisorę po kontrowersyjnym werdykcie. ringpolska.pl. (pol.).
  14. ↑ Helenius pokonał Chisorę po bardzo wyrównanej walce i wątpliwym werdykcie. bokser.org. [dostęp 2011-12-31]. (pol.).
  15. ↑ Szybka robota Heleniusa. Bokser.org, 2015-03-22. [dostęp 2015-03-22]. (pol.).
  16. ↑ Redakcja, DUHAUPAS ZNOKAUTOWAŁ HELENIUSA! (WIDEO) [online], www.bokser.org [dostęp 2018-03-08] .
  17. ↑ Redakcja, WHYTE WYPUNKTOWAŁ HELENIUSA [online], www.bokser.org [dostęp 2018-03-08] .
  18. ↑ SZOK NA BROOKLYNIE: KOWNACKI PADŁ I PRZEGRAŁ W BOJU Z HELENIUSEM [online], www.bokser.org [dostęp 2020-03-08] .
  19. ↑ Polsatsportpl, Adam Kownacki znów przegrał z Robertem Heleniusem. Sędzia przerwał walkę – Polsat Sport [online], www.polsatsport.pl [dostęp 2021-10-10]  (pol.).

Linki zewnętrzne

  • Lista walk zawodowych Roberta Heleniusa na BoxRec.com