Roman Zaleski
 | |||
 porucznik pilot | |||
| Data i miejsce urodzenia | 27 maja 1892 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 listopada 1968 | ||
| Przebieg służby | |||
| Siły zbrojne |
| ||
| Formacja | |||
| Jednostki | 11 eskadra wywiadowcza | ||
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka | ||
| Odznaczenia | |||
  | |||
| |||
Roman Zaleski (ur. 27 maja 1892 w Krakowie, zm. 4 listopada 1968 w Katowicach) – porucznik pilot Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Syn Józefa i Jadwigi. Ukończył szkołę realną w Kijowie. Początkowo studiował na Politechnice Ryskiej, a następnie na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Warszawskiej. Od 1915 pracował w Straży Obywatelskiej oraz w Komitecie Obywatelskim stołecznego miasta Warszawy[1].
W odrodzonym Wojsku Polskim rozpoczął służbę w listopadzie 1918. Brał udział w opanowaniu warszawskiego lotniska, na którym był później mechanikiem płatowców. Od czerwca 1919 uczeń Krakowskiej Szkoły Pilotów, a po jej ukończeniu skierowany początkowo do 11 eskadry wywiadowczej, a później przeniesiony do 1 eskadry wywiadowczej. W tej ostatniej walczył na frontach wojny polsko-bolszewickiej. Od lipca do sierpnia 1920 w niewoli u bolszewików, z której udało mu się uciec. 25 czerwca 1920 awansowany na stopień plutonowego pilota. Jako ochotnik poleciał samolotem rozpoznać Lidę. Udało mu się wykonać zadanie pomimo straty swojego obserwatora i trudnych warunków atmosferycznych, jakie panowały podczas lotu. Uhonorowany za wykonane zadanie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1].
W grudniu 1920 otrzymał urlop akademicki na dokończenie studiów. Po ich ukończeniu pracował w Urzędzie Patentowym jako radca prawny. W 1927 był na Śląsku pracownikiem Zakładów Hohenlohego Spółka Akcyjna. We wrześniu 1939 nie był zmobilizowany, ponieważ potrzebny był dla przemysłu. Zmarł w Katowicach, a jego prochy spoczęły na cmentarzu w Lipinach Śląskich[1].
Żonaty z Romaną z Serwińskich. Mieli córkę Dorotę oraz syna Tomasza[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8109[2][1]
- Polowa Odznaka Pilota nr 117[3] „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918–1920”
Przypisy
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 162.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1922 roku, poz. 808.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 12 grudnia 1929 roku, poz. 363.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-01-30].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991, s. 162. ISBN 83-900510-0-1.
