Ruś Biała

Mapa Henri Chatelain`a z 1712 roku, na której kolorem białym zaznaczono Białą albo Polską Ruś (Russie blanche ou polonoise)
Wielkie Księstwo Litewskie francuskiej mapie z 1700 roku. Źmudź (Samogitia), Litwa Prawdziwa (Vraye Lithuanie) i Ruś Biała lub Litewska (Russie Blanche ou Lituanique)
Polska w granicach z 1660 roku z zaznaczoną Białą Rusią (jako Weissreussen) na niemieckiej mapie z 1892 roku
Mapa dorzecza Dniepru

Ruś Biała – kraina historyczna na terenie dzisiejszej Białorusi i częściowo Rosji, położona w dorzeczu górnego Dniepru, między Ptyczem i Desną oraz w górnej części dorzecza Dźwiny, główne miasta: Mińsk, Mohylew, Smoleńsk, Połock, Witebsk i Mścisław. W historiografii polskiej definiowana jako obszar województw mińskiego (bez południowych powiatów rzeczyckiego i mozyrskiego, przynależących do Rusi Czarnej), mścisławskiego, połockiego, witebskiego i smoleńskiego (bez części południowej).

Do 1084 r. część Rusi Kijowskiej, potem jej księstwo zależne. Od XIII-XIV wieku pod panowaniem Wielkiego Księstwa Litewskiego, od 1569 aż do rozbiorów w składzie Rzeczypospolitej, potem część Imperium Rosyjskiego.

Nazwa

Północna Euroazja Północ Wschód Południe Zachód Centrum
Słowianie[1]
Chiny[2][3]
Ainu[4]
Tureckie[potrzebny przypis]
Kałmucy[5]
Tybet[potrzebny przypis]

Niektórzy uczeni przypuszczają, że „kolorowe” nazwy Rusi powstały w XIII wieku i były zapożyczeniem od ludów ałtajsko-tureckich, które używały kolorów do oznaczenia kierunków geograficznych (czerwień = południe, biel=zachód, czerń=północ). Przykładowo tur., tuw., ałt. wyraz „kara”[6] znaczy zarówno „czarny”, jak i „północ”[7], a w chińskim 红 (hóng) oznacza czerwień, ogień i południe. Przyjmując słowiańską logikę kolorów biały to północ (Biała Ruś), czarny to południe (Czarna Ruś), a czerwony to zachód (Czerwona Ruś, najbardziej na zachodzie położona część Rusi).

Ruś Biała dała nazwę współczesnej Białorusi.

Zobacz też

Przypisy

  1. Український Радянський Енциклопедичний Словник (1966) [online], irbis-nbuv.gov.ua [dostęp 2021-10-08] .
  2. Chinese Tradition [online], web.archive.org, 21 lutego 2007 [dostęp 2021-10-08] [zarchiwizowane z adresu 2007-02-21] .
  3. Chinese Cosmogony  Man-Nature Synthesis [online], web.archive.org, 18 grudnia 2010 [dostęp 2021-10-08] [zarchiwizowane z adresu 2010-12-18] .
  4. Nobuko B.N.B. McNeill Nobuko B.N.B., Review of "Two Studies of Color: Implications for Cross-Cultural Comparability of Semantic Categories", „International Journal of American Linguistics”, 48 (3), 1982, s. 339–342, ISSN 0020-7071, JSTOR: 1264798 [dostęp 2021-10-08] .
  5. E.C.E.C. Krupp E.C.E.C., Beyond the blue horizon: myths and legends of the sun, moon ..., Oxford University Press, 1992 .
  6. Azer., baszk. kazach. qara, turkm. gara, uzb. qora. Grzegorz Jagodziński, Ałtajska rodzina językowa.
  7. Oleg Łatyszonek, Od Rusinów Białych do Białorusinów, Białystok 2006, s. 18 i n., ISBN 978-83-7431-120-5.

Bibliografia

  • Feliks Wrotnowski Powstanie na Wołyniu, Podolu i Ukrainie w roku 1831, podług podań..., Tom 1