Ryszard Koncewicz

Ryszard Koncewicz

Ryszard Koncewicz (1974)
Pełne imię i nazwisko	Ryszard Tadeusz Koncewicz
Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1911 Lwów
Data i miejsce śmierci	15 marca 2001 Warszawa
Wzrost	162 cm
Pozycja	napastnik, pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1927–1931 Lechia Lwów
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1931–1939 Lechia Lwów 2 (0[a]) 1945–1946 Polonia Bytom
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1946 OMTUR-Rozbark Bytom 1948 Polska (asystent) 1949 Lechia Gdańsk 1950–1952 Unia Chorzów 1950 Polska (trener) 1950 Polska 1951–1952 Polska 1952 Polska (asystent) 1952–1955 Ogniwo/Polonia Bytom 1953 Polska 1955–1956 Polska 1956–1958 CWKS/Legia Warszawa 1956–1957 Polska (trener) 1959 Polska (asystent) 1960–1962 Polska (trener) 1964 Polska (trener) 1964–1966 Polska 1966 Polska (asystent) 1968–1970 Polska 1975 Gwardia Warszawa
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Ryszard Tadeusz Koncewicz (ur. 12 kwietnia 1911 we Lwowie, zm. 15 marca 2001 w Warszawie) – polski piłkarz, trener, działacz piłkarski, selekcjoner reprezentacji Polski, żołnierz, podporucznik WP.

Piłkarz

Grał na pozycjach pomocnika i napastnika. Występował w drużynach Lechii Lwów (1927–1939) i Polonii Bytom (1945–1946). Należał także do drużyny „Lwów” w oflagu IIC Woldenberg.

Trener

Prowadził drużyny OMTUR-Rozbark (1946?) Lechii Gdańsk (1949), Ruchu Chorzów (1950–1952, tytuł mistrza Polski przyznany za zdobycie Pucharu Polski w 1951), Polonii Bytom (1952–1955, mistrzostwo Polski 1954, Wicemistrzostwo Polski 1952), Legii Warszawa (1956–1958, mistrzostwo Polski i Puchar Polski 1956) oraz Gwardii Warszawa.

Selekcjoner

Współpracę z reprezentacją Polski rozpoczął w 1948 jako pomocnik trenera Wacława Kuchara. W 1950 pełnił funkcję trenera, a następnie trenera-selekcjonera. Tę funkcję pełnił również w latach 1951–1952, w 1953 oraz w latach 1955–1956. W latach 1956–1957 ponownie zajmował stanowisko trenera drużyny narodowej. Podobną funkcję pełnił w kilkunastu meczach w latach 1959–1962 oraz od 1964. W latach 1964–1966 był również jednym z selekcjonerów reprezentacji. Samodzielny selekcjoner w okresie od lutego 1968 do końca listopada 1970.

Działacz

Wieloletni działacz Polskiego Związku Piłki Nożnej: członek Zarządu i szef Rady Trenerów (1951–1953), szef Rady Trenerów, szef szkolenia, szef sekcji trenerskiej (1954–1956 i 1961–1971) oraz wiceprezes ds. szkolenia (1979–1980).

Wojna i konspiracja

Zmobilizowany w sierpniu 1939, wziął udział w obronie Warszawy. Wzięty do niewoli spędził pierwszy jeniecki okres w obozach Nienburg i Spittal, a dalsze lata niewoli w oflagu II C Woldenberg, w dzisiejszym Dobiegniewie. Działał w konspiracji obozowej. Odpowiadał za sprawy organizacyjne i szkoleniowe klubu sportowego „Lwów” w oflagu, który założył z innymi lwowiakami. Pod koniec życia działał w Warszawskim Kole Woldenberczyków i był prezesem Koła Funduszu Koleżeńskiego Woldenberczyków. Bywał gościem honorowym Dobiegniew CUP (turniej piłkarski dla młodzieży).

Jest pochowany na stołecznym cmentarzu Bródnowskim^[1] (kwatera 69F-2-9).

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyżem Walecznych dwukrotnie

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Gowarzewski: MISTRZOSTWA POLSKI. LUDZIE (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017