STS-41-B

STS-41-B
Emblemat STS-41-B
Dane misji
Indeks COSPAR

1984-011A

Zaangażowani

Stany Zjednoczone NASA

Oznaczenie kodowe

STS-41-B

Pojazd
Wahadłowiec

Challenger

Załoga
Zdjęcie STS-41-B
L-P: Robert Stewart, Vance Brand, Ronald McNair, Robert Gibson, Bruce McCandless
Dowódca

Vance Brand

Start
Miejsce startu

Stany Zjednoczone, KSC, LC39-A

Początek misji

3 lutego 1984 13:00:00 UTC

Orbita okołoziemska
Apogeum

316 km

Perygeum

307 km

Okres orbitalny

90,8 min

Inklinacja orbity

28,5°

Lądowanie
Miejsce lądowania

KSC, pas startowy 15

Lądowanie

11 lutego 1984 12:15:55 UTC

Czas trwania misji

7 dni, 23 godz, 15 min, 55 sek

Przebyta odległość

5 329 150 km

Liczba okrążeń Ziemi

128

Program lotów wahadłowców
Multimedia w Wikimedia Commons

STS-41-B (ang. Space Transportation System) – czwarta misja wahadłowca kosmicznego Challenger i dziesiąta programu lotów wahadłowców. Po raz pierwszy start i lądowanie odbyło się na tym samym kosmodromie[1].

Załoga

źródło[1]
  • Vance D. Brand (3)*, dowódca (CDR)
  • Robert Lee Gibson (1), pilot (PLT)
  • Bruce McCandless II (1), specjalista misji (MS1)
  • Ronald E. McNair (1), specjalista misji (MS2)
  • Robert L. Stewart (1), specjalista misji (MS3)
*(liczba w nawiasie oznacza liczbę lotów odbytych przez każdego z astronautów)

Parametry misji

Spacery kosmiczne

źródło[1]
  • McCandless i Stewart – EVA 1
Początek EVA 1: 7 lutego 1984
Koniec EVA 1: 7 lutego 1984
Łączny czas trwania: 5 godz. 55 min
  • McCandless i Stewart – EVA 2
Początek EVA 2: 9 lutego 1984
Koniec EVA 2: 9 lutego 1984
Łączny czas trwania: 6 godz. 17 min

Cel misji

  • Umieszczenie na orbicie satelitów telekomunikacyjnych Westar 6 i Palapa B-2, przeprowadzenie prób kosmicznego fotela manewrowego MMU (Manned Maneuvering Unit) oraz symulacja naprawy satelity SMM przy wykorzystaniu MMU[1].

Misja

Astronauta Bruce McCandless podczas spaceru kosmicznego

Głównym celem misji było wyniesienie na orbitę dwóch cywilnych satelitów komunikacyjnych. Satelity zostały umieszczone za pomocą sprężyny poza pokładem wahadłowca, ale następnie zawiodły własne silniki PAM-D satelitów. Misja zakończyła się niepowodzeniem, ponieważ satelity nie weszły na orbitę geostacjonarną. Satelita Westar 6 (indeks COSPAR - 1984-011B) osiągnął orbitę o parametrach: apogeum 1216 km, perygeum 303 km, okres obiegu 99,83 min., nachylenie 27,67°. Satelita Palapa B-2 (indeks COSPAR - 1984-011D) został na orbicie o parametrach: apogeum 1186 km, perygeum 277 km, okres obiegu 99,24 min., nachylenie 28,16°[2] .

Głównym wydarzeniem misji był test nowego plecaka odrzutowego, za pomocą którego jeden z astronautów oddalił się od wahadłowca na odległość około 100 m. Pierwszym człowiekiem, który odłączył się od statku kosmicznego był Bruce McCandless. Swobodny lot trwał półtorej godziny i w tym czasie astronauta powoli manewrował wokół wahadłowca. Przez cały czas drugi astronauta – Robert Stewart dyżurował z nałożonym plecakiem w ładowni, aby w każdej chwili mógł udzielić pomocy. Gdy McCandless powrócił do ładowni, na krótki swobodny spacer udał się Stewart. Również ta próba miała pomyślny przebieg. Po raz drugi astronauci sprawdzili plecaki (drugą parę) 9 lutego. Próba ta wypadła pomyślnie i stworzyło to możliwość praktycznego ich wykorzystania. McCandless i Stewart wykonali wiele prób poza pokładem statku, dotyczących kotwienia przy wahadłowcu uszkodzonych satelitów w przyszłości, wykonania ich naprawy, zamontowali nożny ogranicznik (hamulec MFR) ułatwiający przemieszczanie się astronautów wzdłuż ładowni, sprawdzili urządzenie do przetłaczania paliwa między satelitami.
Załoga brała też udział w realizacji licznych eksperymentów z fizyki, technologii, inżynierii materiałowej i biologii. Wyprodukowano m.in. soczewki mikroskopowe z lateksu dla użytku w medycynie i przemyśle, stosowano elektroforezę do rozdzielenia protein, badano wpływ nieważkości na szczury. Sprawdzono sposoby użytkowania satelity paletowego „SPAS”, zastosowanego w STS-7[3]. Przy lądowaniu wystąpiły trudności z hamowaniem, stwierdzono też uszkodzenie 31 płytek osłony kadłuba.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d Tomáš Přibyl: Dzień, w którym nie wróciła COLUMBIA. Bielsko-Biała: Wydawnictwo >DEBIT<, 2003, s. 158. ISBN 83-7167-224-1.
  2. ↑ wykaz obiektów kosmicznych wysłanych w roku 1984 (LX). „Astronautyka”. 6 (142), s. 20, 1985. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623X. (pol.). 
  3. ↑ Władysław Geisler, Andrzej Karolak. Trzy lata lotów wahadłowców. „Astronautyka”. 6 (136), s. 19-23, 1984. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623X. (pol.). 

Linki zewnętrzne

  • Podsumowanie misji STS-41-B na stronie NASA (ang.)
  • Mark Wade: STS-41-B. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
  • Spaceflight mission report: STS-41B. [w:] Spacefacts [on-line]. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
  • p
  • d
  • e
Wahadłowiec kosmiczny Challenger (OV-099)