Sarniak jasnonogi
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | grzyby | ||
| Typ | podstawczaki | ||
| Klasa | pieczarniaki | ||
| Rząd | chropiatkowce | ||
| Rodzina | kolcownicowate | ||
| Rodzaj | sarniak | ||
| Gatunek | sarniak jasnonogi | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Sarcodon leucopus (Pers.) Maas Geest. & Nannf. Svensk bot. Tidskr. 63: 415 (1969) | |||
| |||
Sarniak jasnonogi (Sarcodon leucopus (Pers.) Maas Geest. & Nannf.) – gatunek grzybów z rodziny kolcownicowatych (Bankeraceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Sarcodon, Bankeraceae, Thelephorales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1825 r. Christiaan Hendrik Persoon nadając mu nazwę Hydnum leucopus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w 1969 r. Rudolph Arnold Maas Geesteranus i John Axel Nannfeldt[1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda 2003 r.[2]
Morfologia
- Owocnik
Grzyb kapeluszowy. Kapelusz spłaszczony,w starszych owocnikach lekko wklęsły, o średnicy do 20 cm. Powierzchnia o barwie od jasnofioletowo-brązowej do ciemnobrązowej, początkowo delikatnie filcowata, potem popękana i łuskowata. Łuski błyszczące. Trzon o wysokości 2–6 cm i średnicy 4–8 cm. Hymenofor kolczasty. Kolce o długości do 1,5 cm i średnicy około 1 mm. Miąższ o nieprzyjemnym zapachu i gorzkim smaku[3].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki mniej więcej kuliste, zazwyczaj o wymiarach 7,2–7,9 × 4,5–5,6 µm[3].
Występowanie
Sarniak jasnonogi występuje w Ameryce Północnej, Europie i Azji. Najwięcej jego stanowisk podano w Europie[4]. W Polsce W. Wojewoda w 2003 r. przytacza tylko jedno stanowisko i to dawne, podane przez J. Schrötera w 1889 r. w Zielonej Górze. Według W. Wojewody na terenie Polski jest to gatunek wymarły[2].
Grzyb naziemny, saprotrof. Na stanowisku podanym w Polsce rósł na ziemi w lesie iglastym[2].
Przypisy
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2022-04-09] .
- ↑ a b c WładysławW. Wojewoda WładysławW., Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1 .
- ↑ a b R.A. MaasR.A.M. Geesteranus R.A. MaasR.A.M., Die terrestrischen Stachelpilze Europas”, „Verhandelingen Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen Afdeling Natuurkunde”, 2 (65), 1975, s. 103 .
- ↑ Miejsca występowania Tomentella punicea na świecie (mapa) [online] [dostęp 2022-04-09] .
