Sobór Zmartwychwstania Pańskiego w Borysowie

sobór Zmartwychwstania Pańskiego
Васкрасенскі сабор
613Г000004
sobór katedralny
ilustracja
Państwo

 Białoruś

Obwód

 miński

Miejscowość

Borysów

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny
(Egzarchat Białoruski)

Eparchia

borysowska

Wezwanie

Zmartwychwstania Pańskiego

Wspomnienie liturgiczne

Pascha

Historia
Data zakończenia budowy

1874; 1907

Data poświęcenia

1945

Data zamknięcia

1937

Aktualne przeznaczenie

czynna świątynia prawosławna

Data reaktywacji

1945

Dane świątyni
Styl

bizantyjsko-rosyjski

Architekt

P. Mierkułow

Świątynia
• materiał bud.


• cegła

Dzwonnica
• typ dzwonnicy


bramna

Położenie na mapie Borysowa
Mapa konturowa Borysowa, u góry znajduje się punkt z opisem „sobór Zmartwychwstania Pańskiego”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, w centrum znajduje się punkt z opisem „sobór Zmartwychwstania Pańskiego”
Położenie na mapie obwodu mińskiego
Mapa konturowa obwodu mińskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „sobór Zmartwychwstania Pańskiego”
Ziemia54°14′42,8″N 28°30′16,4″E/54,245222 28,504556
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Sobór Zmartwychwstania Pańskiego[1] (biał. Сабор Уваскрэшання Гасподняга, ros. Собор Воскресения Господня) – prawosławny sobór katedralny w Borysowie na placu Handlowym.

Dzwonnica

W czasach I Rzeczypospolitej na miejscu obecnego soboru istniała należąca do unitów drewniana cerkiew Przemienienia Pańskiego z dzwonnicą, ufundowana w latach 1620–1648 przez starostę borysowskiego Ogińskiego. W 1795 władze carskie przekazały świątynię prawosławnym. Podczas wojny 1812 roku cerkiew spłonęła podpalona przez wojska francuskie[2]. W 1815 doszło do jej odnowienia, jednocześnie zmieniono wezwanie na Zmartwychwstania Pańskiego[2]. W 1829 świątynia spróchniała, jednak cztery lata później znów została odnowiona ze środków publicznych, by doszczętnie spłonąć w 1865[2].

Obecny murowany sobór zbudowano w 1874 z czerwonej cegły według projektu P. Mierkułowa – władze guberni mińskiej wyłożyły na ten cel 48,8 tys. rubli. Świątynia reprezentuje odłam moskiewsko-jarosławski stylu rosyjsko-bizantyjskiego. Została zaprojektowana na planie krzyża z dziewięcioma kopułami i trzema absydami. W 1907 do cerkwi dostawiono murowaną dzwonnicę zaprojektowaną przez W. Strułowa. W 1901 cerkiew miała prawie 6 tys. parafian z miasta i jego okolic[2]. W 1937 władze sowieckie odebrały sobór wiernym, jednak w 1945 podjęły decyzję o zwróceniu go wspólnocie prawosławnej.

W latach dziewięćdziesiątych przed świątynią ustawiono pomnik założyciela miasta ks. Borysa Wsiewołodowicza.

Przypisy

  1. ↑ Polski egzonim przyjęty na 125. posiedzeniu KSNG.
  2. ↑ a b c d (rèd.) G.P. Paškoǔ et al., „Pamâc': Barysaǔ, Barysaǔskì raën”, Mińsk 1997

Bibliografia

  • red. A.A. Voinau [et al.], „Architektura Belarusi: encyklapedyčny davednik”, Mińsk 1993

Linki zewnętrzne

  • Zdjęcia na radzima.org