Sonata fortepianowa nr 18 Beethovena

Temat finału Sonaty op. 31/3, Presto con fuoco

Sonata fortepianowa nr 18 Es-dur op. 31 nr 3 Ludwiga van Beethovena – ostatnia z trzech sonat cyklu op. 31. Utwór powstał podczas pobytu kompozytora w Heiligenstadt latem 1802 roku - szwajcarski wydawca, Hans Georg Nägeli, zamówił u Beethovena cztery sonaty. Pierwsze dwie (op.31 nr. 1 i 2) ukazały się w 1803 roku. Nägeli wstrzymywał druk trzeciej sonaty (op.31/3), ciągle mając nadzieję, ze kompozytor w końcu prześle mu czwartą, i dopiero jesienią 1804 sonata ukazała się jako zeszyt 11 Repertuaru Klawesynistów (Répertoire des clavecinistes, cahier 11). Jest to najprawdopodobniej ostatnia sonata skomponowaną przed tzw. "testamentem heiligensztackim" (Heiligenstadt Testament) z października 1802. Obecna w nim figlarność i wesołość, podobnie jak w przypadku wielu utworów wczesnego Beethovena, może być postrzegana jako fasada, skrywająca głębię idei i uczuć.

 Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Części utworu

  1. Allegro Już pierwsze takty wprowadzają atmosferę niepokoju emocjonalnego i niestabilności tonalnej, wyrażanych, między innymi, przez postęp chromatyczny, spowolnienia tempa (ritardando), fermatę (zatrzymanie), jak i przez wzmocnienie dynamiki (crescendo) - czy wreszcie w dalszej części zastosowanie akordu septymowego drugiego stopnia implikującego tonację es-moll ((przez wprowadzenie dźwięku ces). Akord ten, w tym ułożeniu, aczkolwiek w innej tonacji, jest już zapowiedzią tzw. "akordu tristanowskiego", wprowadzonego przez Richarda Wagnera ok. 1857.
  2. Scherzo. Allegro vivace
  3. Menuetto. Moderato e grazioso
  4. Presto con fuoco

Utwór nie zawiera zwyczajowej części wolnej.

Literatura

  • Barry Cooper - "Beethoven". Oxford University Press, 2008
  • Timothy Jones - "The Moonlight and other sonatas, op.27 and op.31". Cambridge University Press, 1999
  • Roger Kamien. "Non-Tonic Settings of the Primary Tone in Beethoven Piano Sonatas". The Journal of Musicology, vol. 16 (3) Summer 1998 : 379–393

Zobacz też

Pozostałe sonaty cyklu op. 31:

  • p
  • d
  • e
Dzieła Ludwiga van Beethovena
Symfonie
  • I: C-dur op. 21
  • II: D-dur op. 36
  • III: Es-dur „Eroica” op. 55
  • IV: B-dur op. 60
  • V: c-moll op. 67
  • VI: F-dur „Pastoralna” op. 68
  • VII: A-dur op. 92
  • VIII: F-dur op. 93
  • IX: d-moll op. 125
Sonaty
Sonaty
fortepianowe
Sonaty na skrzypce
i fortepian
  • I: D-dur (op. 12 nr 1)
  • II: A-dur (op. 12 nr 2)
  • III: Es-dur (op. 12 nr 3)
  • IV: a-moll (op. 23)
  • V: F-dur „Wiosenna” (op. 24)
  • VI: A-dur (op. 30 nr 1)
  • VII: c-moll (op. 30 nr 2)
  • VIII: G-dur (op. 30 nr 3)
  • IX: A-dur „Kreutzerowska” (op. 47)
  • X: G-dur (op. 96)
Sonaty wiolonczelowe
  • I: F-dur (op. 5 nr 1)
  • II: g-moll (op. 5 nr 2)
  • III: A-dur (op. 69)
  • IV: C-dur (op. 102 nr 1)
  • V: D-dur (op. 102 nr 2)
Inne sonaty
  • Sonata na róg F-dur (op. 17)
Koncerty
Koncerty fortepianowe
Koncerty skrzypcowe
Inne koncerty
Kwintety smyczkowe
  • I: Es-dur (op. 4)
  • II: C-dur (op. 29)
  • III: c-moll (op. 104)
  • Fuga na kwintet smyczkowy D-dur (op. 137)
Wczesne kwartety
  • I: F-dur (op. 18 nr 1)
  • II: G-dur (op. 18 nr 2)
  • III: D-dur (op. 18 nr 3)
  • IV: c-moll (op. 18 nr 4)
  • V: A-dur (op. 18 nr 5)
  • VI: B-dur (op. 18 nr 6)
Kwartety Razumowskiego
  • VII: F-dur (op. 59 nr 1)
  • VIII: e-moll (op. 59 nr 2)
  • IX: C-dur (op. 59 nr 3)
Pośrednie kwartety
Późniejsze kwartety
(Kwartety Golicynowskie)
  • XII: Es-dur (op. 127)
  • XIII: B-dur (op. 130)
  • XIV: cis-moll (op. 131)
  • XV: a-moll (op. 132)
  • Wielka Fuga B-dur (op. 133)
  • XVI: F-dur (op. 135)
Inne prace
  • Septet Es-dur (op. 20)
  • Sekstet Es-dur (op. 71)
  • Sekstet op. 81b
  • Oktet Es-dur (op. 103)
Kontrola autorytatywna (utwór muzyczny/kompozycja):
  • LCCN: n78060855
  • GND: 300016735
  • BnF: 14818513z
  • J9U: 987012502185805171