Stanisław Udymowski
 kapitan artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 23 grudnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1920 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | 8 Armia |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
Stanisław Udymowski (ur. 23 grudnia 1890 w Czerekiewie, zm. 16 września 1920 we Lwowie) – rotmistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 23 grudnia 1890 w Czerekiewie, w rodzinie Władysława i Felicji z Chrościckich[1]. Był starszym bratem Jana (1894–1918[2][3]) i Leona (ur. 1896), rotmistrzów Wojska Polskiego, odznaczonych Krzyżem Niepodległości[1].
W grudniu 1917 razem z braćmi rozpoczął służbę w Polskim Kawaleryjskim Dywizjonie rosyjskiej 8 Armii, który 1 lutego 1918 przekształcił się w 5 Pułk Ułanów II Korpusu Polskiego, a później w 5 Pułk Ułanów Zasławskich[4]. W lutym 1918 był dowódcą szkoły podoficerskiej, a Jan dowódcą 3. szwadronu[5]. W 1920 dowodził 2. szwadronem 5 puł.[6] Wyróżnił się 26 kwietnia pod Korostyszowem[7] i 24 maja razem z bratem Leonem (wówczas podchorążym) w bitwie pod Koszowatą[8]. W czerwcu otrzymał pochwałę dowódcy Dywizji Jazdy za zniszczenie podjazu kozackiego w sile 50 koni[9][10]. 5 lipca walczył w bitwie pod Równem[11]. 27 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[12].
6 września został ranny w bitwie pod Chodorowem[13][14]. Zmarł 16 września we Lwowie, w następstwie otrzymanych ran[15][16][17]. 20 września 1920 został tymczasowo pochowany we Lwowie[18].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3389[19][20]
- Krzyż Niepodległości – 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[21]
- Krzyż Walecznych[1]
Przypisy
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-06-23]..
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 11, 43 został zamordowany przez Ukraińców.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 394, w maju 1918 w miejscowości Czupura.
- ↑ Sochaczewski 1934 ↓, s. 229.
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 9.
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 22.
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 24.
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 25.
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 26.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 171.
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 27-28.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920 roku, s. 796.
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 33-36, 5 września walce pod Knihyniczami ranny został brat Leon, który objął dowództwo 1. szwadronu po poległym por. Franciszku Podhorskim..
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 188.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 929.
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 37, 43.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 394.
- ↑ Nekrolog zamieścił brat Leon pod nieobecność matki i sióstr. Nekrolog. „Kurier Warszawski”. 265, s. 6, 1920-09-24. Warszawa. .
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 422.
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 44.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Tadeusz Nowiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku ułanów zasławskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Stanisław Sochaczewski. Z przeżyć bojowych. Fragmenty wspomnień 1917-1920. „Przegląd Kawaleryjski”. 2 (100), s. 226-236, luty 1934. Warszawa.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
